Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Chet Baker


Ο Τσετ Μπέικερ το 1983, φωτογραφημένος στο Βέλγιο.


Chet Baker - Almost blue


Chet Baker - My Funny Valentine

Chet Baker - In a sentimental mood
Chet Baker "Let's get lost"


Chet Baker -  Summertime



Chet Baker - But Not For Me



Chet Baker - I'm a Fool To Want You
Chet Baker - Time After Time

Chet Baker - I fall in love too easily
Chet Baker - The Thrill Is Gone

Chet Baker - There Will Never Be Another You
Chet Baker - Have you met Miss Jones ?
Chet Baker - Tenderly
Chet Baker - Softly As In A Morning Sunrise - 1979
Chet Baker - Alone Together

Chet Baker- Imagination

https://www.youtube.com/watch?v=_uvBJlsoM78
Chet Baker - Down

Chet Baker "Look For The Silver Lining"
Chet Baker - Long Ago and Far Away


Polka Dots And Moonbeams - CHET BAKER

Chet Baker - Isn't It Romantic
Chet Baker - All The Things You Are
Chet Baker Everything Happens to Me
Chet Baker - I get along without you very well
Chet Baker - Autumn In New York
Chet Baker ~ Every Time We Say Goodbye
Chet Baker - You Don't Know What Love Is
CHET BAKER - You'd Be So Nice To Come Home To
Chet Baker - Line for Lyons
Chet Baker - Angel Eyes
Chet Baker- You make me feel so young
Chet Baker - It Could Happen to You
Chet Baker - 'Round Midnight



Chet Baker - "I Waited For You"


Τσετ Μπέικερ

O Tσέσνεϊ Χένρι «Τσετ» Μπέικερ (Chesney Henry "Chet" Baker Jr., 23 Δεκεμβρίου 1929 - 13 Μαΐου 1988) ήταν Αμερικανός τρομπετίστας και τραγουδιστής της τζαζ. Είναι κυρίως γνωστός για τις μελαγχολικές συνθέσεις του, με στοιχεία από το ύφος της κουλ τζαζ, της οποίας θεωρείται βασικός εκπρόσωπος. Η μουσική σταδιοδρομία του στιγματίστηκε από τα προβλήματα που αντιμετώπισε λόγω της εξάρτησής του από ναρκωτικές ουσίες. Μαζί με τον Τζέρι Μάλιγκαν υπήρξε από τους πλέον δημοφιλείς τζαζ μουσικούς της σκηνής τής δυτικής ακτής των ΗΠΑ, αποκτώντας μεγαλύτερη φήμη κατά τη δεκαετία του 1950. Το παίξιμό του απηχούσε εκείνο του Μάιλς Ντέιβις, και χαρακτηρίζεται για τον ήπιο τόνο του και την απουσία δυναμικών εξάρσεων.[1]


Chet Baker - Best Of Chet Baker

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1929, στο Γέιλ της πολιτείας της Οκλαχόμα, και μετακόμισε στην πόλη της Οκλαχόμα τον επόμενο χρόνο, μεγαλώνοντας με τη θεία του μέχρι την ηλικία των δέκα ετών. Ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας με γνώσεις γύρω από τη τζαζ και πιθανότατα υπεύθυνος για τα πρώτα τζαζ ακούσματα του Μπέικερ. Αν και η Οκλαχόμα ανέδειξε αρκετούς αξιόλογους τζαζ μουσικούς, ο Μπέικερ σχολίαζε αρνητικά, με κάθε ευκαιρία, τη μουσική παραγωγή της γενέτειράς του.[2] To 1940 εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια, αρχικά στο Γκλέντεϊλ και αργότερα στην Ακτή Χερμόσα, ακολουθώντας τον πατέρα του, ο οποίος είχε μετακομίσει εκεί λίγο νωρίτερα για επαγγελματικούς λόγους. Με την προτροπή της μητέρας του και σε νεαρή ηλικία, συμμετείχε σε διαγωνισμούς ταλέντων, ενώ σε ηλικία δεκατριών ετών απέκτησε την πρώτη τρομπέτα και ξεκίνησε να παίζει στη σχολική ορχήστρα. Όταν το 1945 κατατάχθηκε στο στρατό, έγινε μέλος της 298ης στρατιωτικής μπάντας στο Βερολίνο και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μοντέρνα τζαζ. Απολύθηκε από το στρατό το 1948, ωστόσο κατατάχθηκε εκ νέου το 1950 και έγινε μέλος της στρατιωτικής μπάντας της μονάδας του Πρεσίντιο, στο Σαν Φρανσίσκο. Το γεγονός αυτό εξασφάλισε στον Μπέικερ την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τη τζαζ σκηνή της Βόρειας Καλιφόρνια, σε μία περίοδο που μελέτησε συστηματικά το μπίμποπ ιδίωμα. Όταν μεταφέρθηκε στο οχυρό Γουατσούκα της Αριζόνας, λιποτάκτησε και αργότερα παραδόθηκε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μετά από την παραμονή του για τρεις εβδομάδες σε ψυχιατρική κλινική, χαρακτηρίστηκε «ανίκανος» να προσαρμοστεί στη στρατιωτική ζωή και απολύθηκε.[3]

Το 1952 πλαισίωσε για τρεις εβδομάδες τον Τσάρλι Πάρκερ, παίζοντας κυρίως στο Λος Άντζελες, και κατόπιν έγινε μέλος στο κουαρτέτο του Τζέρι Μάλιγκαν, γνωστό και ως «κουαρτέτο χωρίς πιάνο». Οι εμφανίσεις του με τη συγκεκριμένη ορχήστρα και ειδικότερα η διασκευή του στη σύνθεση My Funny Valentine του εξασφάλισαν γρήγορα σημαντική φήμη. Το κουαρτέτο του Μάλιγκαν διαλύθηκε το 1953, την ίδια χρονιά που ο ηγέτης του συνελήφθη για κατοχή ηρωίνης. Σύμφωνα με εξιστόρηση του Μπέικερ, η απόφαση για την αποχώρησή του από το κουαρτέτο λήφθηκε ουσιαστικά μετά την αποφυλάκιση του Μάλιγκαν και κατόπιν άρνησής του τελευταίου να αυξήσει τις εβδομαδιαίες αποδοχές του Μπέικερ στα 300 δολάρια, έναντι 125 δολαρίων που λάμβανε μέχρι τότε.[4] Ο Μπέικερ σχημάτισε στη συνέχεια δικό του κουαρτέτο, με τη συμμετοχή του πιανίστα Ρας Φρίμαν (Russ Freeman), ενώ ξεκίνησε επίσης να τραγουδάει. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η δημοτικότητά του ακολούθησε ανοδική πορεία, ωστόσο ο τρόπος ζωής του και ο εθισμός του στα ναρκωτικά άρχισαν να επηρεάζουν αρνητικά τη φήμη του. To 1959 ταξίδεψε στηνΕυρώπη, όπου πραγματοποίησε συναυλίες αλλά και καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενόσω βρισκόταν στην Ιταλία, με κατηγορίες περί ναρκωτικών. Περίπου έξι χρόνια αργότερα, παρόμοιο περιστατικό συνέβη στο δυτικό Βερολίνο, όταν συνελήφθη και πέρασε τελικά σαράντα μέρες σε ψυχιατρική κλινική.

Μετά την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, η καριέρα του συνέχισε την πτωτική πορεία της, με εξαίρεση την ηχογράφηση ορισμένων δίσκων μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60. Αργότερα, ο Μπέικερ επανήλθε στο προσκήνιο και κατά τα μέσα της δεκαετίας του '70 ηχογραφούσε ξανά, πραγματοποιώντας επίσης ζωντανές εμφανίσεις. Την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ευρώπη. Για το ευρωπαϊκό κοινό, ο Μπέικερ αντιπροσώπευε μια αρχετυπική μποέμ φυσιογνωμία.[5] Αν και μέχρι το 1976 η φωνή του και εν γένει η εμφάνισή του είχε υποστεί εμφανή φθορά, το παίξιμό του στην τρομπέτα διατηρούσε μια δυναμική μέχρι τα τελευταία χρόνια του.[6]

Πέθανε το 1988 στο Άμστερνταμ μετά από πτώση του από το παράθυρο του ξενοδοχείου όπου διέμενε. Ο θάνατός του περιβάλλεται με μυστήριο και διαφορετικές απόψεις έχουν διατυπωθεί προκειμένου να εξηγήσουν το γεγονός, όπως το ενδεχόμενο να υπήρξε απλώς ένα τραγικό ατύχημα ή ακόμα και αυτοκτονία. Επισήμως, η ολλανδική αστυνομία απέρριψε το ενδεχόμενο αυτοκτονίας, ενώ το προξενείο των ΗΠΑ χαρακτήρισε το θάνατό του ατύχημα, την ίδια στιγμή που ορισμένοι φίλοι του Μπέικερ υιοθέτησαν το ενδεχόμενο δολοφονίας του.[7] Ανιχνεύτηκε ηρωίνη στον οργανισμό του, ενώ βρέθηκαν και μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών στο δωμάτιό του.

Ηχογράφησε με αρκετά μεγάλη συχνότητα, ενίοτε από οικονομική ανάγκη, κληροδοτώντας κατά συνέπεια μια ογκώδη, αλλά και συγχρόνως άνιση, δισκογραφία. Σε αντίθεση με τον Μάιλς Ντέιβις, με τον οποίο συχνά συγκρίνεται, ο Μπέικερ δε διαφοροποίησε αισθητά το ύφος του στην πορεία του χρόνου, όπως επίσης δεν εξέλιξε ουσιαστικά τις μουσικές γνώσεις του ούτε κατάφερε ποτέ να ηγηθεί μιας σταθερής ορχήστρας. Ο χαρακτηριστικός τρόπος ερμηνείας του, ειδικότερα ο καθαρός και λυρικός τόνος του και το γεγονός πως έπαιζε σπανίως πιο δυνατά από την περιοχή του mezzo-forte, περιορίζοντας ενίοτε τη μελωδική γραμμή σε μία μόνο οκτάβα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την κουλ τζαζ της δυτικής ακτής και βρήκε αρκετούς μιμητές.[8] Παραμόρφωνε σπάνια τον ήχο του και έπαιζε τόσο απαλά ώστε να χρειάζεται ενίσχυση της τρομπέτας.[9] Τραγουδούσε εξίσου απαλά και ιδιαίτερα χαμηλόφωνα. Σύμφωνα με τον Τζέρι Μάλιγκαν, δεν ήταν σε θέση να διαβάσει παρτιτούρα, ωστόσο διέθετε εξαιρετικό μουσικό αυτί που του επέτρεπε να συλλαμβάνει τους αυτοσχεδιασμούς του.[10] H ζωή και το έργο του αποτέλεσαν το θέμα του βραβευμένου ντοκιμαντέρ Let's Get Lost (1989) του Μπρους Γουέμπερ.

Πηγές
Ted Gioia, William Claxton, West Coast Jazz, University of California Press
Scott Yanow, Jazz: A Regional Exploration, Greenwood Press, 2005
Gene Santoro, Highway 61 revisited, Oxford University Press, 2004
Bob Yurochko, A Short History of Jazz, Rowman & Littlefield, 2001
Vladimir Bogdanov, Chris Woodstra, Stephen Thomas Erlewine, All Music Guide to Jazz, Backbeat Books, 2002
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%81

Pachelbel's Canon, Johann Pachelbel



Pachelbel's autograph signature from his 1695 letter to Gotha city authorities http://en.wikipedia.org/wiki/Johann_Pachelbel




Pachelbel Canon in D Major fantastic version, classical music

Pachelbel Canon en Re Mayor
http://en.wikipedia.org/wiki/Pachelbel's_Canon



Lisa Gerrard and Brendan Perry, Yulunga


Lisa Gerrard and Brendan Perry _1988_ Host Of Seraphim




 1993 " Into the Labirynth "


LISA GERRARD ♪ღ♪ DEAD CAN DANCE ♪ღ♪ LYRICS ♥♪ღ♪ ♥ ღ♪ HD

Dead Can Dance Yulunga 

Azam Ali



Azam Ali - In Other Worlds















Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Cesaria Evora








Η Cesaria Evora . 












Σεζάρια Έβορα Δίσκοι



Nha Sentimento
2009


Club Sodade: Cesaria Evora By...
2003


Voz d'Amor
2003


Café Atlantico
1999


Cabo Verde
1997


Mar Azul
1991


Distino di Belita
1990


La Diva Aux Pieds Nus
1988



Η Σεζάρια Έβορα (27 Αυγούστου 1941-17 Δεκεμβρίου 2011[1]) (Cesária Évora, προφορά στα πορτογαλικά: sɨˈzaɾiɐ ˈɛvuɾɐ) ήταν διεθνώς γνωστή τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο. Είχε το προσωνύμιο "ξυπόλητη ντίβα" εξαιτίας της προτίμησής της στο να τραγουδά χωρίς να φορά τα παπούτσια της.[2] Το είδος της μουσικής που υπηρετούσε ονομάζεται μόρνα.

Βιογραφία
Πρώτα χρόνια

Το σπίτι της Σεζάρια Έβορα.

Γεννήθηκε στην πόλη Μιντέλο του νησιού Σάο Βισέντε, στο Πράσινο Ακρωτήριο, στις 27 Αυγούστου του 1941. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανή από πατέρα. Μετά το θάνατό του, η μητέρα της αγωνίστηκε να την μεγαλώσει με τα πενιχρά της εισοδήματα που εξασφάλιζε από την εργασία της ως μαγείρισσα. Τελικά, την οδήγησε σε ορφανοτροφείο και στη χορωδία του ιδρύματος εκείνου η μικρή Σεζάρια έμαθε να τραγουδά.

Η Έβορα συνάντησε όταν ήταν 16 ετών έναν ναυτικό από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ονομαζόταν Εντουάρντο. Ήταν ο άνθρωπος που την δίδαξε τα παραδοσιακά μουσικά στιλ των coladeiras και mornas. Τα τελευταία αποτελούν τραγούδια της λύπης, της μελαγχολίας και της νοσταλγίας. Η Σεζάρια ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία. Με τη βοήθεια τοπικών μουσικών, θα επεδείκνυε τις ικανότητές της και αργότερα θα ανακηρυσσόταν "Βασίλισσα των Μόρνας" από τους θαυμαστές της. Την εποχή εκείνη ήταν διάσημη στο νησί της, σχετικά άγνωστη όμως διεθνώς.

Η τραγουδίστρια είχε έναν θείο, ο οποίος ήταν ένας διάσημος μουσικός και τραγουδοποιός, χρησιμοποιώντας το όνομα B. Leza. Αυτός έγραψε πολλά τραγούδια για την Έβορα.
Οικονομικά και προσωπικά προβλήματα
Η ξυπόλητη αοιδός παρέμεινε διάσημη, χωρίς όμως να έχει και επιτυχία στα οικονομικά. Η δυσχερής οικονομική και πολιτική κατάσταση στη νησιωτική της χώρα, σε συνδυασμό με τα προσωπικά και οικονομικά της προβλήματα, την οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσει το τραγούδι, ώστε να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένειά της. Επί δέκα χρόνια δεν τραγούδησε και η ίδια τα περιγράφει ως "σκοτεινά χρόνια." Την ίδια περίοδο πάλεψε με τον αλκοολισμό.
Επιστροφή και διεθνής καταξίωση

Έπειτα από ενθάρρυνση ενός εξόριστου μουσικού και προστάτη των τεχνών από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ζούσε στην Πορτογαλία, η Έβορα ξανάρχισε να τραγουδά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μπάνα, ο οποίος προσκάλεσε τη Σεζάρια να τραγουδήσει σε συναυλίες σε πορτογαλικό έδαφος, με τη χρηματοδότηση μιας τοπικής οργάνωσης γυναικών.

Ο Ζοζέ ντα Σίλβα, ένας Γάλλος με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι, όπου ηχογράφησε το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) το 1988. Το τραγούδι "Sodade" ήταν η πρώτη της διεθνής επιτυχία και η πρώτη της επιτυχία στη Γαλλία που δεν ήταν στα γαλλικά. Αυτό σηματοδότησε την απαρχή της παγκόσμιας φήμης για την τραγουδίστρια από την Αφρική. Ο πορτογαλικός όρος saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, πόθο, λύπη και μετάνοια. Η έκφραση της "sodade" αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου. Το άλμπουμ εκείνο επαινέθηκε από τους κριτικούς και με αυτό ξεκίνησε την καριέρα της, συνεχίζοντας με το άλμπουμ του 1992, Miss Perfumado, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Έτσι, η τραγουδίστρια έγινε διεθνές αστέρι σε ηλικία 47 ετών.

Ο πρώην αρχηγός του συγκροτήματος Talking Heads Ντέιβιντ Μπερν έχει τραγουδήσει συχνά το τραγούδι της Έβορα "Ausencia" σε δεύτερη εκτέλεση σε συναυλίες του.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 ανακοίνωσε πως θέτει τέλος στη μουσική της καριέρα, ακυρώνοντας τις προγραμματισμένες συναυλίες της, καθώς βρισκόταν «σε κατάσταση μεγάλης εξάντλησης».[3] Η Έβορα είχε υποβληθεί το 2010 σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, στο Παρίσι, έπειτα από σοβαρά προβλήματα που παρουσίασε στην στεφανιαία αορτή.

Έφυγε τελικά από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου 2011 ενώ νοσηλευόταν στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση.
Δισκογραφία
Studio albums
La Diva Aux Pieds Nus (1988)
Distino di Belita (1990)
Mar Azul (1991)
Miss Perfumado (1992)
Cesária (1995)
Cabo Verde (1997)
Café Atlantico (1999)
São Vicente di Longe (2001)
Voz d'Amor (2003)
Rogamar (2006)
Συλλογές & άλμπουμ από ζωντανές εμφανίσεις
Sodade - Les Plus Belles Mornas de Cesária (Best of compilation, 1994)
Club Sodade (Remix album, 1996)
Live à l'Olympia (Live album, ηχογραφημένο στο Paris Olympia, 1996)
Colors of the World (Allegro Music, 1997)
Best Of' (Best of compilation, 1998)
Anthology (Best of compilation, 2002)
Anthologie - Mornas & Coladeras (διπλό CD της Anthology, 2004)
Live d'Amor (Live DVD, ηχογραφημένο το 2004 στο Le Grand Rex, Παρίσι, 2004)
Παραπομπές

Jump up↑ http://www.dn.pt/inicio/artes/interior.aspx?content_id=2192115&seccao=M%FAsica
Jump up↑ globeandmail.com: Print Edition
Jump up↑ Τέλος στην καριέρα της θέτει η Σεζάρια Εβόρα, δηλώνοντας εξαντλημένη, in.gr, 23/09/2011
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Σεζάρια Έβορα
Επίσημος ιστότοπος
Cesária Δισκογραφία στο Discogs
Ολοκληρωμένη δισκογραφία με μερικά αρχεία σε μορφή real audio και με στίχους
The International Country of Cesária Évora
Βιογραφικό
Άρθρο στην εφημερίδα Boston Globe
BBC
Βιογραφία στο Africanmusic.org
Βιογραφία και μουσική της *Cesaria Evora*
Συνέντευξη στο NPR
Βιογραφία στο Afropop Worldwide

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Cesária Évora της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Κατηγορίες:
Αφρικανοί τραγουδιστές
Πράσινο Ακρωτήριο