Α' βραβείο μουσικής σε φοιτήτρια του ΑΠΘ Το βραβείο απονεμήθηκε στη Σοφία Αβραμίδου, για το έργο «Skin» για κουαρτέτο εγχόρδων
Το Α΄ βραβείο απένειμε η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών στη φοιτήτρια του ΑΠΘ, Σοφία Αβραμίδου, για το έργο «Skin» για κουαρτέτο εγχόρδων. Ο 6ο Διαγωνισμός Σύνθεσης διοργανώθηκε από την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, προς τιμή του Έλληνα συνθέτη και μέλους της, Δημήτρη Δραγατάκη, σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων Δημήτρη Δραγατάκη.
Υποβλήθηκαν 24 συνθέσεις, οι οποίες στη συνέχεια τέθηκαν στην κρίση επιτροπής, αποτελούμενης από διακεκριμένους συνθέτες και αρχιμουσικούς. Το Βραβείο απονεμήθηκε στη Σοφία Αβραμίδου στο τέλος Μαΐου.
Το έργο ‘’Skin’’ για κουαρτέτο εγχόρδων γράφτηκε το 2012 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της συγγραφέα Sarah Kane. «Πρόκειται για ένα διαρκή διάλογο μεταξύ των οργάνων, που δημιουργεί στο σύνολό του μια αδιάκοπη και σταδιακά εξελισσόμενη υφή. Το στοιχείο της επανάληψης μέσω της εμμονής σε συγκεκριμένα ηχητικά μορφώματα, ήταν καθοριστικό ως προς τον τρόπο οργάνωσης της ιδέας του έργου» υποστηρίζει η κ. Αβραμίδου.
Η Σοφία Αβραμίδου θα αποφοιτήσει από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ., τον Ιούλιο του 2014, στην κατεύθυνση Σύνθεσης της τάξης του Καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, Χρήστου Σαμαρά.
H Σοφία Αβραμίδου με την εκπληκτική σεμνότητα που την διακρίνει -όσο παρακολουθώ εδώ και δύο χρόνια την πορεία της...- είναι κι εξαιρετική ερμηνεύτρια !
Προσωπικά έχω αναρτήσει αρκετές φορές βιντεάκια της από του you tube! Με συγκινεί αφάνταστα αυτή η η υπέροχα ιδιαίτερη βραχνάδα στη χροιά της φωνής της - που φαίνονται από την άλλη και οι σπουδές της- που θεωρώ ότι το ζει όταν τραγουδά με όλο της το είναι !
Δείτε από την τελευταία της εμφάνιση στο ΑΙΤΙΟΝ τα βίντεο που έχει επιμεληθεί ο κύριος Ζουλιάτης :
Η Σοφία Αβραμίδου γεννήθηκε 18 Ιανουαρίου του 1988. Έχει σπουδάσει πιάνο, ανώτερα θεωρητικά και είναι πτυχιούχος της κατεύθυνσης σύνθεσης στο τμήμα μουσικών σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η ενασχόλησή της με το τραγούδι, ως ερμηνεύτρια, ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Έχει συνεργαστεί με πολλά μουσικά σύνολα και καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Σταυριανός, ο Ορφέας Περίδης, ο Μανώλης Ρασούλης, η Ορχήστρα νυκτών εγχόρδων δήμου Πατρών, η Milva, η Dulce Pontes και πολλοί άλλοι.
Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα κύκλο συναυλιών με θέμα τη μουσική του ελληνικού και ξένου κινηματογράφου, ενώ παράλληλα παρουσίασε μαζί με τον Ηλία Λιούγκο, την Ρωμαική Αγορά του Μάνου Χατζιδάκι σε διάφορους συναυλιακούς χώρους.
Όσον αφορά τις κλασσικές της σπουδές, τελείωσε με άριστα το τμήμα σύνθεσης του Α.Π.Θ, με καθηγητή τον κ. Χρήστο Σαμαρά ενώ από τον Οκτώβρη του 2013, ξεκίνησε το διδακτορικό της στον τομέα της σύνθεσης στην ‘’Accademia di Santa Cecilia’’ της Ρώμης με καθηγητή τον Ivan Fedele. Έχουν παρουσιαστεί αρκετές συνθέσεις της, με πιο πρόσφατες την παρουσίαση έργου της στο διεθνές εργαστήριο σύνθεσης ALEA III που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης υπό την διέυθυνση του κ. Θεόδωρου Αντωνίου και στο Concervatorio Santa Cecilia της Ρώμης.
Επιλέχθηκε και συμμετείχε στα σεμινάρια σύνθεσης σύγχρονης μουσικής, της ‘’Nuona Consonanza’’ με τους Beat Furrer και Phillippe Manoury στο ‘’Conservatorio di Santa Cecilia’’, καθώς και μουσικής του Κινηματογράφου με τον Νίκο Κυπουργό στα πλαίσια των οποίων έγραψε και μουσική για μια ταινία μικρού μήκους.
Παράλληλα με τις κλασσικές της σπουδές παρακολούθησε μαθήματα στο Ούτι και στο Νέυ με καθηγητές τον Θύμιο Ατζακά και τον Χρήστο Μπάρμπα ενώ συμμετείχε ενεργά στα σεμινάρια του "μουσικού χωριού"με τον Haig Yazdjian και του μουσικού εργαστηρίου ‘’λαβύρινθος’’ με τον Omer Erdogdular.
Σήμερα είχα την τύχη και τιμή να γνωρίσω από κοντά τον κύριο Νίκο Φυλακτό! Απολαμβάνοντας το μπάνιο μας στο 1ο λιμανάκι του Δασκαλειού Κερατέας αφού το σπίτι του βρίσκεται δίπλα στην παραλία. Μόνιμος κάτοικος πλέον -από ότι μου είπε- από το 2010 στο Δασκαλειό Κερατέας με την σύζυγο και τα παιδιά του. Πατέρας δύο 15χρονων κοριτσιών που είναι δίδυμες και υπεραγαπά. Σπουδάζουν κι αυτές μουσική στο Πάνειον Ωδείο Ραψανιώτη στα Καλύβια Αττικής http://www.paneion-odeio.gr/
Ο κύριος Νίκος Φυλακτός ετοιμάζει μια νέα σύνθεση που την ονομάζει ο " Ύμνος του Νόμου" Βρήκα πολύ έξυπνο και όμορφο τον τίτλο. Αναμένω να με ενθουσιάσει και το άκουσμά της .. Πρόκειται - σκέφτεται δε, να κάνει μια ιδιαίτερη μουσική συνεργασία που δεν αποκαλύπτω. Θα την μάθουμε στην πορεία όταν κι αν το αποφασίσει ο ίδιος.
Γεννήθηκε στην Πολωνία από Έλληνες γονείς. Μου πρόσθεσε επίσης ότι δεν θέλησε να ασπαστεί και να γίνει μέλος του κομουνιστικού κόμματος κάτι το οποίο έγινε εμπόδιο στην εκεί ανέλιξη του. Ερχόμενος στην Ελλάδα του ζητήθηκε, παρ'όλη την εκδίωξη του στην γενέτειρά του, να κάνει δήλωση, ότι δεν είναι κομουνιστής .... κι ενώ είχαν τον φάκελο του από την ασφάλεια μπροστά τους...
Απλός και χείμαρρος στον λόγο του όπως αρμόζει σε μια έντονη προσωπικότητα! Μου εκμυστηρεύτηκε πολλά από την προσωπική του ζωή που αναφέρονται στο βιογραφικό του και που ανακάλυψα στο ίντερνετ και αναδημοσιεύω ως κάτωθι.
Ο κύριος Νίκος Φυλακτός προετοιμάζει σπουδαστές για το τμήμα μουσικών σπουδών (αρμονία και ακουστικές ασκήσεις) σε προσιτές τιμές. Επίσης παραδίδει μαθήματα θεωρίας της μουσικής,σολφέζ σε εντατικούς ρυθμούς, καθώς και ειδικό αρμονίας,αντίστιξης,φούγκας,ενορχήστρωσης και σύνθεσης.με μορφολογική ανάλυση. Για όποιους ενδιαφέρονται για μαθήματα πιάνου από αρχάριους μέχρι μέση σχολή,με δικαιώματα ωδείου.
Μπορεί να αναλάβει διεύθυνση χορωδιών όλων των ειδών και παιδικών. Κάνει μουσικές υποκρούσεις σε ποιητικό-λογοτεχνικές εκδηλώσεις.
Μπορεί να παίξει και σε πιάνο-μπαρ. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλ. 6942034890
Five Preludes For Orchestra: 1990 Συγγραφείς: Νίκος Φυλακτός
Νίκος Φυλακτός
Βιογραφία
(Βρότσλαβ Πολωνίας 1950). Πολύμορφη μουσική προσωπικότητα: κλαρινετίστας, πιανίστας, καθηγητής θεωρητικών, μουσικολόγος-αναλυτής, μαέστρος χορωδιών, ενορχηστρωτής και συνθέτης (μέλος του ΕΣΣΥΜ από το 1979, της ΕΕΜ από το 1981 και μέλος--συνιδρυτής το 1987 με τον Άλκη Παναγιωτόπουλο--της Εταιρείας Ελλήνων Συνθετών).
Γιος του γιατρού και διανοουμένου Φίλιππου Φυλακτού (από το Βελβενδό Κοζάνης) πήρε το όνομα του θείου του (ποιητή, αγωνιστή και αυτοδίδακτου μουσικού Νίκου Φυλακτού: Βελβενδό 1897-Ευκαρπία Νιγρίτας 1944, ο οποίος δολοφονήθηκε από ταγματασφαλίτες, αφού προηγουμένως είχε συνθέσει αρκετά τραγούδια που είναι ενσωματωμένα στη λαϊκή παράδοση της γενέτειράς του--όπως τα: «Μαρς του Βελβεντού»: 1934 και «Τραγούδι του Σωτήρου»: 1935--και τραγουδιούνται σ’ όλες τις τοπικές γιορτές. Σήμερα στο Βελβενδό, ο δρόμος που γεννήθηκε φέρει το όνομά του).
Ο Νίκος Φυλακτός ο νεότερος μεγάλωσε στην κωμόπολη Ζγκοζέλετς, εμφάνισε το μουσικό του ταλέντο από νωρίς καί άρχισε μουσικές σπουδές σε ηλικία 7 ετών.
Το 1967 τελείωσε τη Μουσική Σχολή του Ζγκοζέλετς, έχοντας μάθει πιάνο-κλαρινέτο. Με μεταβατικό στάδιο τη δευτεροβάθμια Μουσική Σχολή του Βάουμπζιχ (όπου έπαιζε 2ο κλαρινέτο στη ΣΟ της πόλης) συνέχισε σπουδές διεύθυνσης ορχ.-σύνθεσης στην Ανώτατη Κρατική Μουσική Σχολή του Πόζναν (1972-77) με τους Σταν. Κουλβζίνσκυ και Φλ. Νταμπρόφσκυ (με τον οποίο δημιούργησε τους «Μαντριγκαλιστόν», χορωδιακό Σύνολο για την ερμηνεία έργων της Αναγέννησης) και συμμετείχε σε διάφορα διεθνή Σεμινάρια νέων συνθετών, ενώ το 1973 συνδημιούργησε με νέους Πολωνούς συνθέτες την Ομάδα Νέων Δημιουργών (με συναυλίες, διαλέξεις, αναλύσεις,κ.λπ..).
Έργα του έχουν παιχτεί σε Φινλανδία, Δ. Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, Πολωνία, Βουλγαρία και Ελλάδα (όπου εγκαταστάθηκε το 1978, αν και χωρίς την ποθητή ελλ. ιθαγένεια--η οποία αποκτήθηκε το 1980). Στα πρώτα του έργα (της "τονικής περιόδου": 1962-68) ήταν επηρεασμένος από τη λαϊκή πολωνική και ελλ. μουσική παράδοση. Από το 1970 στρέφεται προς τα σύγχρονα ιδιώματα (αρχικά στο σειραϊσμό και αργότερα στον αλεατορισμό, ενώ από το 1990 γίνεται ο θεμελιωτής της Νέας Προγραμματικής Μουσικής--το Μανιφέστο της οποίας δημοσιεύτηκε το 1994 στο περιοδικό «Πνευματική Ιδιοκτησία» του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης, του οποίου είναι μέλος από το 1988).
Παράλληλα, ενδιαφέρεται από την αρχή της πορείας του ως δημιουργού, για τη μορφή της αρχαίας τραγωδίας και τα αρχαία τετράχορδα, όπως και για τη συνύπαρξη της δημοτικής μουσικής παράδοσης με τα σύγχρονα και υπερσύγχρονα ιδιώματα. Το 1982 συνεργάστηκε με τό Γ' Πρόγραμμα ως παραγωγός σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εκπομπές. Από το 1984 διευθύνει τη μικτή Χορωδία του Δήμου Ηρακλείου Αττικής και από το 1985 αναλαμβάνει καθηγητής θεωρητικών και καλλιτεχνικός δ/ντής σε διάφορα Ωδεία (Αλίμου, "Χαϊμαντά", "Ριζοπούλου"), ενώ έχει γράψει και πολυάριθμα ενδιαφέροντα κείμενα μουσικής ανάλυσης. Στους μαθητές του, ο Β. Μπέρκαν (Victor), ο Γρ. Κακούρης, ο Φ. Χίου, η Λ. Αγγελάκου (βλ. Ωδειακής Παιδείας λειτουργοί), κ.ά. Τα κυριότερα έργα του: "Ουβερτούρα" (ΣΟ, 1972), "Σονάτα γιαπιάνο" (1972), "Θέμα και παραλλαγές" (ΣΟ, 1972-73), "Μικρή μουσική για κρουστά" (1973), «In Memoriam» (κουαρτέτο εγχ., 1973), "Αλεατορικά σκίτσα" (ΣΟ., 1974), «Εναλλαγές» (φλάουτο,βιολί,βιόλα, κόρνο, 1975), "Κοντσέρτο γιαπιάνο και ορχ." (1975), "Συντο-τράγος" (μουσική παράσταση σε κείμενο Κ. Γκροχμάλσκυ για 2 ηθοποιούς και 12 εκτελεστές, 1975-76), «Πλατφόρμα» (σκηνική μουσική για έργο του Γκροχμάλσκυ, 1976), "Συμφωνία" (μεγάλη ορχ., 1976. Έχει δισκογραφηθεί σε CD του Υπ. Εξωτερικών), "Ελληνικά νησιά" (καντάτα για φωνητικό κουαρτ., αφηγητή, αφηγήτρια, μεγάλη μικτή χορωδία και ορχ., 1976-77), "2 Ευφωνίες" (2 φλογέρες καικιθάρα, αρ. 1-1976--χαμένη, αρ. 2-1981), "Ελληνική ουβερτούρα" (για λαϊκή ορχ. και ΣΟ, 1978), "Τραγούδια σε στίχους Ισμήνης Καραϊωσηφίδου-Πολίτου" (φωνή καιπιάνο, 1979-80), "Κουαρτέτο εγχ." (1981-82), "Τραγούδια σε στίχους Μαρίας Πολύδούρη" (φωνή καιπιάνο, 1982-85), "Σπουδή για κρουστα" (3 εκτελεστές, 1983-84), "Ηχολαβύρινθος" (ορχ. δωματίου, 1985), «Ζεϊμπέκικο» (ΣΟ, 1986), "Χώρα των ονείρων" (μουσικό δράμα, 1986), "Requiem aeterna" (στη μνήμη του καθηγητή του Β. Καντούλσκυ, 8φωνη μικτή χορωδία, 1987), "2 κομμάτια γιαπιάνο" (1988), "Stabat Mater" (μικτή χορωδία, 1988), "5 Πρελούδια για σύνολο δωματίου" (1990), "Ντιβερτιμέντο" (ορχ. εγχόρδων, 1993), "Xωρίς τζαζ" (φλάουτο,κιθάρα, μπάσο-κιθάρα,πιάνο, ντραμς, 1995), «Σινφονιέτα» (ΣΟ, 1996), «Δυο ιστορίες για μια σφεντόνα» (παραμυθόδραμα σε κείμενο της Μ. Δαλμάτη, παραγγελία ΜΜΑ), «Sonatina alla Conzertare» (κλαρινέτο και κουαρτέτο εγχ., 1998), «Θρύλοι της θάλασσας» (υψίφωνος και σύνολο οργάνων, 1998), «Απόηχοι» (βιολί-πιάνο, αφιερωμένο στον Θ. Ταμβάκο),κ.λπ.. Συνέθεσε επίσης μουσική για το ραδιόφωνο, το θέατρο, τον κιν/γράφο και διασκεύασε-ενορχήστρωσε έργα της λεγόμενης έντεχνης λαϊκής μουσικής (όπως το «Κοντσέρτο για σαντούρι» του Η. Ανδριόπουλου, το Ορατόριο «Της Αλώσεως» του Γ. Χατζηνάσιου, το «Κοντσέρτο για μπουζούκι» του Θαν. Πολυκανδριώτη,κ.λπ..).
Βραβεύσεις Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά (1987), Μουσικό Βραβείο Λέονι Σόνινγκ, Μουσικό Βραβείο Λέονι Σόνινγκ (1959), Grammy Award for Best Classical Contemporary Composition (1962), Grammy Award for Best Orchestral Performance (1962), Grammy Award for Best Classical Contemporary Composition (1961), Βραβείο Γκράμι Καλύτερου άλμπουμ κλασικής μουσικής (1961), Grammy Award for Best Orchestral Performance (1967), Grammy Hall of Fame (1999), Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά(1986) και Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά (1986)
Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι ή ορθότερα Ίγκορ Στραβίνσκι (πλήρες όνομα: Ίγκορ Φιόντοροβιτς Στραβίνσκι,[ Γιάννης Βασιλειάδης (1994). Μουσικά πορτρέτα. Αθήνα: Καστανιώτης, σελ. 407.ISBN 960-03-1068-8.] ρωσ. Игорь Фёдорович Стравинский, ΔΦΑ: [ˈiɡərʲ ˈfʲɵdərəvʲɪt͡ɕ strɐˈvʲinskʲɪj]) (Λομονόσοφ [ρωσ. Ломоносов] Ρωσίας, 17 Ιουνίου1882 - Νέα Υόρκη, 6 Απριλίου 1971), ήταν σημαντικός μουσικός συνθέτης του 20ού αιώνα. Το πολύπλευρο έργο του και οι παραδοξότητες ορισμένων εκφραστικών επιλογών του, προκάλεσαν έντονες αντιπαραθέσεις στον κόσμο της λόγιας σύγχρονης μουσικής.[Δελτίο 3: Αφιέρωμα στον Ιγκόρ Στραβίνσκι. Αθήνα: Λέσχη του Δίσκου. 1970, σελ. 4.]
Στυλ
Οι σκληρές διαφωνίες και αρμονικές ελευθερίες, οι πιο ιδιόρρυθμοι συνδυασμοί ορχηστρικών χρωμάτων, εξωτικών κλιμάκων, πολυτονικότητας και πολυρυθμίας, μελωδικών στιλ και ρυθμών, όλα χρησιμοποιούνται στη μουσική του μ' ένα ιδιότυπο και ανήσυχο ύφος, αλλά πάντα στο πλαίσιο της τονικής μουσικής. Μόνο στα τελευταία έργα του ακολουθεί τη δωδεκάφθογγη τεχνική. Προσπαθούσε σε κάθε νέο του έργο να πει κάτι καινούριο και πρωτότυπο και να μην επαναλάβει τον εαυτό του όπως αυτός υπήρξε σε προηγούμενα έργα. Το στιλ του είναι πολύ καθαρό και η τέχνη του μπορεί να θεωρηθεί ότι «ανακεφαλαιώνει» όλα τα στιλ που προηγούνται από αυτόν, παραμένοντας βέβαια άρτια κατασκευασμένη.
Συνθετικό έργο
Το συνθετικό του έργο περιλαμβάνει όπερες, χοροδράματα με πιο γνωστά την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης", την "Πετρούσκα" και το "Πουλί της φωτιάς", κομμάτια για ορχήστρα, έργα για πιάνο, μουσική δωματίου, τραγούδια και κομμάτια για φωνή και ορχήστρα
ΑIgor Stravinsky - The Rite of Spring (1913)
https://www.youtube.com/watch?v=FFPjFjUonX8
Η ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΥ, ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΡΓΟ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Εδώ είναι στην περίφημη Χορογραφία του Θρυλικού Νιζίνσκυ όπως πρωτοανεβάστηκε το 1913. Παρακολουθούμε το τέλος του έργου. Σε κάποιο χωριό στην παγανιστική Ρωσία, προκειμένου να εξευμενίσουν τον θεό της Άνοιξης, πρέπει να θυσιαστεί μια κοπέλα. Ο Θάνατος επέρχεται λόγω του συνεχούς εξαντλητικού χορού της κοπέλας.
https://www.youtube.com/watch?v=4coES_ei4PU
The Rite of Spring-NIJINSKY (1913)
Ιεροτελεστία της Άνοιξης
Χορόδραμα του Ρώσου συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971), η μουσική του οποίου είναι ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα έργα του 20ου αιώνα. Η πρεμιέρα του στο Παρίσι στις 29 Μαΐου 1913 δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, εξαιτίας της επαναστατικής πρωτοποριακής μουσικής και της χορογραφίας. Το έργο φέρει τον υπότιτλο «Εικόνες από μια παγανιστική Ρωσία» και αναπαριστά μια παγανιστική τελετή γονιμότητας, που καταλήγει στη θυσία μιας κόρης.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1909, ο ταλαντούχος συνθέτης Ιγκόρ Στραβίνσκι παρουσίασε στην Αγία Πετρούπολη τα έργα του Πυροτεχνήματα και Φανταστικό Σκέρτσο. Ανάμεσα στους θεατές της συναυλίας ήταν και ο διάσημος τότε καλλιτεχνικός ιμπρεσάριος Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, ο οποίος μεσουρανούσε στο Παρίσι. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις συνθετικές δυνατότητες του Στραβίνσκι, ώστε τον προσκάλεσε να συμμετάσχει στην ομάδα των καλλιτεχνικών συνεργατών του.
Μέσα στο 1909 του ανέθεσε την ενορχήστρωση δύο πιανιστικών κομματιών του Σοπέν για το μπαλέτο Συλφίδες, το οποίο ανέβασε στο Παρίσι με τα νεοσύστατα Ρωσικά Μπαλέτα, που έγραψαν ιστορία στο χώρο του χοροδράματος. Τον επόμενο χρόνο του παρήγγειλε μία νέα παρτιτούρα για το μπαλέτο Το Πουλί της Φωτιάς, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, όταν ανέβηκε στο Παρίσι στις 25 Ιουνίου 1910. Η επιτυχημένη συνεργασία Ντιαγκίλεφ-Στραβίνσκι συνεχίστηκε και το 1911 με το μπαλέτο Πετρούσκα.
Πριν από αυτό, ο Στραβίνσκι είχε την ιδέα να γράψει ένα είδος «αρχέγονης» συμφωνίας για την άνοιξη, την οποία θα ονόμαζε Η μεγάλη θυσία. «Μια μέρα του 1910, όταν τελείωνα το Πουλί της Φωτιάς στην Αγία Πετρούπολη, είχα ένα φευγαλέο όραμα... Είδα στη φαντασία μου μια παγανιστική τελετουργία: μια ομάδα σοφών γερόντων κάθονταν σε κύκλο, έχοντας στη μέση ένα νεαρό κορίτσι, που χόρευε μέχρι θανάτου. Τη θυσίαζαν για να εξευμενίσουν το θεό της άνοιξης. Αυτό είναι το θέμα της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης» έγραψε στην αυτοβιογραφία του ο συνθέτης.
Η ιδέα ενθουσίασε τον Ντιαγκίλεφ και έπεισε τον Στραβίνσκι να τη διαμορφώσει σε μουσική για μπαλέτο. Η σύνθεση της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης («Sacre du Printemps» ο πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά) ολοκληρώθηκε μέσα σε δύο χρόνια (1911-1913), κυρίως στην Ελβετία, όπου ζούσε το μεγαλύτερο διάστημα εκείνης της περιόδου ο Στραβίνσκι. Στις 8 Μαρτίου 1913 έβαλε τις τελευταίες νότες στην παρτιτούρα και αμέσως την έστειλε στον Μορίς Ραβέλ για να ζητήσει τη γνώμη του. Ο σπουδαίος Γάλλος συνθέτης (Μπολερό) εντυπωσιάστηκε και προέβλεψε ότι το έργο θα αφήσει εποχή. Το σενάριο του μπαλέτου το επεξεργάστηκε μαζί με τον Ρώσο θεοσοφιστή ζωγράφο Νικολάι Ρέριχ, ο οποίος υπέγραψε τα κοστούμια και τα σκηνικά της παράστασης. Τη χορογραφία επιμελήθηκε ο θρυλικός Βάσλαβ Νιζίνσκι.
Ιγκόρ ΣτραβίνσκιΟ Στραβίνσκι έφθασε στο Παρίσι στις 13 Μαΐου για να επιβλέψει τις τελευταίες λεπτομέρειες της παράστασης, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της. Τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε αναλάβει ο Γάλλος μαέστρος Πιερ Μοντέ, ο οποίος αντιμετώπιζε προβλήματα με τους μουσικούς, εξαιτίας των νεωτεριστικών στοιχείων που είχε εισαγάγει στη μουσική του ο συνθέτης. Οι μουσικοί διέκοπταν συχνά την πρόβα για να του επισημάνουν τα δήθεν λάθη στην παρτιτούρα και αυτός σε κατάσταση σύγχυσης τους απαντούσε ότι ήταν ο μόνος αρμόδιος για να τους επισημάνει τα λάθη τους.
Στις 28 Μαΐου δόθηκε μία παράσταση για τους εκπροσώπους του τύπου και επιλεγμένους προσκεκλημένους του Ντιγκίλεφ. Όλα κύλησαν ομαλά, αλλά την επομένη ο μουσικοκριτικός της εφημερίδας Η Ηχώ των Παρισίων Αντόλφ Μποσκό προέβλεψε επεισόδια κατά τη βραδινή πρεμιέρα, επειδή το κοινό δεν θα καταλάβαινε την παράσταση και θα θεωρούσε ότι το κοροϊδεύουν. Την εποχή εκείνη το μουσικόφιλο κοινό των Παρισίων ήταν χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα: στους πλούσιους αστούς, που ήθελαν να απολαύσουν μια παραδοσιακή παράσταση με ωραία μουσική και στην «μποέμ» νεολαία, που επιζητούσε το μοντέρνο και το πρωτοποριακό, επειδή μισούσε το κοινό των θεωρείων.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 29 Μαΐου 1913, όπως ήταν προγραμματισμένη, στο ανακαινισμένο θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων (Théâtre des Champs-Élysées). Το πρόγραμμα περιλάμβανε ακόμα τα μπαλέτα: Συλφίδες σε μουσική Σοπέν, Πολοβτσιανοί Χοροί σε μουσική Μποροντίν και Το Φάντασμα του Τριαντάφυλλου, βασισμένο στο μουσικό έργο του Βέμπερ Πρόσκληση σε χορό. Την παράσταση άνοιξαν οι εύπεπτες Συλφίδες και ακολούθησε η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, που φαίνεται ότι κάθισε βαριά στο στομάχι των παριζιάνων μουσικόφιλων.
Οι αποδοκιμασίες με χαχανητά και σφυρίγματα ξεκίνησαν από τις πρώτες νότες του έργου. Με την πάροδο του χρόνου, οι αποδοκιμασίες εξελίχθηκαν σε κραυγές, μέχρι του σημείου να σκεπάζουν τα όργανα της ορχήστρας. Δεν άργησαν και οι συμπλοκές μεταξύ των θεατών, με αποτέλεσμα να επέμβει η αστυνομία και να βγάλει έξω από την αίθουσα σαράντα από τους ταραξίες. Όλη την ώρα των επεισοδίων η παράσταση συνεχιζόταν κανονικά σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Στο δεύτερο μέρος, τα πνεύματα ηρέμησαν και στο τέλος οι συντελεστές της παράστασης αποθεώθηκαν.
Το σκηνικό της πρώτης παράστασηςΤην επόμενη ημέρα, ο κριτικός της εφημερίδας Λε Φιγκαρό Ανρί Κιτάρ χαρακτήρισε το έργο «κοπιαστική και παιδαριώδη βαρβαρότητα». Ο Ιταλός συνθέτης Αλφρέντο Καζέλα είπε ότι οι αποδοκιμασίες στόχευαν περισσότερο στη χορογραφία και λιγότερο στη μουσική του Στραβίνσκι. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο διακεκριμένος Ελληνογάλλος μουσικοκριτικός Μιχαήλ Καλβοκορέσης. Αρνητικότατος με το έργο ήταν και ο σπουδαίος Ιταλός μουσουργός Τζιάκομο Πουτσίνι, που παρακολούθησε την παράσταση της 2ας Ιουνίου. Σε δηλώσεις του χαρακτήρισε τη χορογραφία «γελοία» και τη μουσική «κακόφωνη». «Είναι έργο ενός τρελού» συμπλήρωσε.
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης παρουσιάσθηκε για τέσσερεις ακόμα παραστάσεις και στη συνέχεια κατέβηκε. Ξεχάστηκε για μερικά χρόνια (μεσολάβησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) και επανήλθε στο προσκήνιο το 1920, με τη χορογραφία του Λεονίντ Μασίν. Ακολούθησαν οι χορογραφίες των Χόρτον (1937), Γκεόργκι (1953), Μπεζάρ (1959), ΜακΜίλαν (1962), Νοϊμάγερ (1972), Τάρας (1972), Βαν Μάνεν (1974), Τέτλεϊ (1974), Μπάους (1975), Γκράχαμ (1983) και η κινηματογραφική άποψη στην «Φαντασία» του Ντίσνεϊ (1940).
Στις 18 Φεβρουαρίου 1914 δόθηκε στην Αγία Πετρούπολη η πρώτη συναυλιακή παράσταση της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης, υπό τη διεύθυνση του Σεργκέι Κουσεβίτσκι. Στην ορχηστρική του εκδοχή το έργο γνώρισε μεγάλη διάδοση και σήμερα είναι ένα από τα πιο πολυηχογραφημένα στην ιστορία της μουσικής, ενώ έχει σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών.
H Ιεροτελεστία της Άνοιξης αποτελείται από δύο μέρη:
L'adoration de la Terre (Η Λατρεία της Γης)
Le Sacrifice (Η Θυσία)
Για τον Στραβίνσκι είναι ένα «μουσικο-χορογραφικό έργο, που αναπαριστά την παγανιστική Ρωσία […] που ενοποιείται από μια και μόνη ιδέα: το μυστήριο και τη μεγάλη δύναμη της Άνοιξης». Το μουσικό ύφος του έργου χαρακτηρίζεται από τη βιαιότητα της έκφρασης, τους έντονους ρυθμούς («βάρβαρους» για την εποχή τους), τις διάφωνες αρμονικές σχέσεις και την τολμηρή ενορχήστρωση με τις υπερβολικές αντιθέσεις των ηχοχρωμάτων. Αν και ο ίδιος ο Στραβίνσκι ισχυριζόταν ότι υπήρχε μόνο μία λαϊκή μελωδία στο έργο (αυτή της εισαγωγής του πρώτου μέρους, παιγμένη από το φαγκότο και βασισμένη σε ένα λιθουανικό παραδοσιακό τραγούδι), οι μουσικοκριτικοί εντόπισαν πολύ περισσότερες, οι οποίες προέρχονται από τη Λιθουανία, τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορρωσία. Σχεδόν όλες σχετίζονται με παλιές παγανιστικές τελετουργίες σχετικές με την άνοιξη.
Stravinsky - The Firebird (Full)
https://www.youtube.com/watch?v=QlCzpkpQ3qs
Μάγεψε τους θεατές που κατέκλυσαν το αμφιθέατρο του δημαρχιακού μεγάρου του Δήμου Σαρωνικού η Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής «Καμεράτα» που έδωσε μια εξαιρετική συναυλία για τους φίλους της μουσικής της περιοχής μας υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Γιώργου Πέτρου.
Το πολυάριθμο κοινό απόλαυσε ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε δημιουργίες σπουδαίων κλασικών συνθετών όπως είναι ο Arcangelo Corelli, o Antonio Vivaldi, o Wolfgang Amadeus Mozzart κ.α. και χειροκρότησε με ενθουσιασμό τους μουσικούς της πολυβραβευμένης «Καμεράτα» που κέρδισε τις εντυπώσεις και σε αυτή της την εμφάνιση.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε σε μια ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα τόσο για τον ίδιο τον μαέστρο που η καταγωγή του από την πλευρά του πατέρα του είναι από τα Καλύβια όσο και για τους συντοπίτες του που γέμισαν την αίθουσα του αμφιθεάτρου για να τον τιμήσουν. Εξάλλου, επιθυμία της δημοτικής αρχής ήταν πέρα από το να προσφέρει στους κατοίκους της περιοχής μια ξεχωριστή μουσική βραδιά, με την ευκαιρία της συναυλίας να τιμήσουν τον διεθνούς φήμης μαέστρο και καλλιτεχνικό διευθυντή της «Καμεράτα», αναγνωρίζοντας τη διεθνή καλλιτεχνική του καταξίωση και πορεία στον χώρο της μουσικής.
Ο Δήμαρχος Σαρωνικού Πέτρος Φιλίππου στο τέλος της συναυλίας παρέδωσε στον αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου ένα φωτογραφικό άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες του πατέρα του Κώστα από την εποχή που εκείνος ζούσε στα Καλύβια και τις οποίες ο δήμος συγκέντρωσε από συγγενείς και φίλους της οικογένειας (Ελένη Γκίνη, Ελένη Κώνστα, Γιώργο Λιάπη, Χρήστο Δημητρίου).
Ο ίδιος ο μαέστρος παραλαμβάνοντας το άλμπουμ από τα χέρια του δημάρχου δήλωσε βαθιά συγκινημένος, ευχαρίστησε τον Δήμο Σαρωνικού για την τιμητική εκδήλωση που διοργάνωσε και κλείνοντας είπε ότι ένιωσε σαν να έπαιζε σε φίλους του.
Κλείνοντας οι παρευρισκόμενοι , με τις ψυχές να πάλλονται από τις εξαίσιες μελωδίες, δεν σταματούσαν για ώρα να χειροκροτούν τόσο τον Μαέστρο-που βγήκε δύο φορές να χαιρετήσει- όσο και το μουσικό σχήμα της Καμεράτα.
Κι εκείνοι, ενδίδοντας στον ενθουσιαμό του κοινού, μας χάρισαν άλλες δύο υπέροχες μελωδίες, πέραν του προγράμματος. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε αυτή η βραδιά κλασικής μουσικής που μας ταξίδευσε με τους ήχους της σε κόσμους μαγικούς και γέμισε την ψυχή μας χρώματα, να επαναληφθεί σύντομα. Εξάλλου ο μαέστρος μας το υποσχέθηκε...
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν οι υποψήφιοι Περιφερειακοί Σύμβουλοι Ανατολικής Αττικής κ.κ. Θεόδωρος Γκοτσόπουλος, Βασίλης Ζήσης και Αντώνης Γούλιαρης, δημοτικοί σύμβουλοι, ο μαέστρος της Χορωδίας Καλυβίων κ. Κώστας Δρακάκης, ο πρώην διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου και συνθέτης κλασικής μουσικής κ. Χρήστος Λαμπριανίδης, εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων του δήμου και πλήθος κόσμου.
Δείτε βίντεο με εμφανίσεις του και αφιερώσεις προς τιμήν του
Δείτε το αφιέρωμα στο ΣΚΑΙ
Γιώργος Πέτρου, μαέστρος - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, Καμεράτα Στην Πράξη - 02/03/2014
Από τα τρία του χρόνια είχε αρχίσει να παίζει πιάνο.[1] Έτσι, ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, το1950, παίζοντας πιάνο και σαξόφωνο, συνδυάζοντας πολλά μουσικά είδη.[3] Η πρώτη του επιτυχία ήλθε ένα χρόνο μετά, με το κομμάτι "Baby, Let Me Hold Your Hand". To 1952, υπέγραψε στην Atlantic Records, μια δισκογραφική εταιρεία, στην οποία βρίσκονταν οι καλύτεροι Αφροαμερικανοί μουσικοί. Το 1959, υπέγραψε στην ABC Records, με τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει στα ύψη. Oι αρχές της δεκαετίας του 60' ήταν η πιο επιτυχημένη περίοδος της καριέρας του. H τελευταία ζωντανή του εμφάνιση έγινε το Μάιο του 2003, στο Λος Άντζελες.
Ο Τσαρλς είχε πολλά προβλήματα στη ζωή του, κυρίως με τα ναρκωτικά και τις γυναίκες.[1] To 1986, ίδρυσε το Ray Charles, ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, το οποίο παρέχει βοήθεια και υποστήριξη σε άτομα με προβλήματα ακοής.[4]
Ο Ρέι Τσαρλς πέθανε στις 10 Ιουνίου του 2004,[2][3][4] στο Λος Άντζελες,[1] από ασθένεια του ήπατος,[3] δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ (5 εκατομμύρια πωλήσεις, κέρδισε 8 βραβεία Γκράμμυ).
.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
