Γιάννης Κυριακίδης - Maze Εnsemble

Γιάννης Κυριακίδης - Maze Εnsemble
Update Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής
Update
20 Φεβ 2014 21:00 Μικρή Σκηνή

Ένας από τους πιο ιδιοφυείς νέους συνθέτες σύγχρονης μουσικής σε έργα που γεφυρώνουν την παράδοση με τις νέες τεχνολογίες, αλλά και τη σύνθεση με τον αυτοσχεδιασμό.



Ο Ελληνοκύπριος συνθέτης Γιάννης Κυριακίδης, μετά από μια σύντομη περιπλάνηση στις μουσικές της Μέσης Ανατολής, σπούδασε μουσική στη Βρετανία και συνέχισε στην Ολλανδία, όπου ζει σήμερα και σταδιοδρομεί με επιτυχία. Στα έργα του πειραματίζεται με τις νέες τεχνολογίες, αναζητώντας νέες φόρμες και υβρίδια, έχοντας πάντα την παράδοση στο μυαλό του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνεργάζεται με ένα νέο σύνολο ηλεκτροακουστικής μουσικής, αφοσιωμένο στην ερμηνεία μουσικής που θέτει σε αμφισβήτηση την αρχή της μονοδιάσταστης προοπτικής της ακρόασης.

Το σύνολο Maze (Λαβύρινθος) θα παρουσιάσει μια σειρά πολυμεσικών έργων του Κυριακίδη που αναδεικνύουν στο προσκήνιο τη φωνή και την αφήγηση, όπως το Paramyth (ολλανδικό βραβείο Toonzetter για το καλύτερο νέο έργο του 2010), αλλά και τα χαρακτηριστικά έργα του συνθέτη που εστιάζουν στην εσωτερική φωνή, όπως το Arrest (Σύλληψη) και οι Karaoke Etudes (Σπουδές Καραόκε).


Update | Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

The Arrest
για σύνολο, βίντεο και soundtrack (15’)

As They Step
για φλάουτο, κοντραμπάσο και ηλ. υπολογιστή (12’)

Paramyth
για βιολί, κλαρινέτο, πιάνο και ηλ. υπολογιστή (15’)

Διάλειμμα

RE: Mad Masters
για βιολι(ά), βίντεο και ηλ. υπολογιστή (25’)

Karaoke Etudes
για σύνολο, βίντεο και soundtrack (20’)


Maze ensemble
Anne La Berge: φλάουτο, electronics
Barbara Lüneburg: βιολί
Dario Calderone: κοντραμπάσο
Gareth Davis: μπάσο κλαρινέτο
Reinier van Houdt: πιάνο, πλήκτρα
Wiek Hijmans: ηλεκτρική κιθάρα
Γιάννης Κυριακίδης: υπολογιστής, electronics
Clare Gallagher: τεχνικός ήχου


• Ο Κυριακίδης γεννήθηκε το 1969 στη Λεμεσό, αλλά μετά τα τραγικά γεγονότα στο νησί η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Βρετανία.

• Σπούδασε μουσικολογία στο βρετανικό πανεπιστήμιο Γιορκ και η μουσική του Louis Andriessen τον έφερε στην Ολλανδία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο της Χάγης.

• Έχει συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα της ολλανδικής αβανγκάρντ, όπως είναι ο εννοιολογικός καλλιτέχνης Dick Raaijmaakers και ο κιθαρίστας των Ex, Andy Moor. Με τον τελευταίο συνεργάστηκε στο έργο Rebetika, για ηλεκτρική κιθάρα και electronics, όπου επιχείρησε μια ιδιοφυή αναδόμηση επτά ρεμπέτικων τραγουδιών.

• Ένα έργο που αποτελεί φόρο τιμής (αλλά και μνήμης) του συνθέτη προς τη γενέτειρά του είναι το οπτικοακουστικό (installation) Varosha (Disco Debris), εμπνευσμένο από την πάλαι ποτέ τουριστικά ακμάζουσα και σήμερα στοιχειωμένη περιοχή της Αμμοχώστου. Για το έργο αυτό, που το έχει παρουσιάσει και στη χώρα μας, ταξίδεψε στην Αμμόχωστο το 2008, όπου αντίκρισε τα ερειπωμένα κτίρια στο μέρος όπου είχε βιώσει σε ηλικία πέντε ετών την τουρκική εισβολή, στις διακοπές με την οικογένειά του.

• Για το ensemble Maze, μια σταθερά αποτελεί η ερμηνεία μουσικής που θέτει σε αμφισβήτηση τις αρχές της αμετάβλητης φόρμας και της αμετάβλητης προοπτικής της ακρόασης. Στόχος του συνόλου είναι να προσφέρει στον ακροατή διάφορους τρόπους πλοήγησης, με προσωπικό τρόπο, μέσα στη μουσική. Αυτό επιτυγχάνεται με την προσέγγιση των μουσικών και την ερμηνευτική τους πρακτική.

Γιάννης Κυριακίδης Ο Γιάννης Κυριακίδης (γενν. 1969) αποσκοπεί, ως συνθέτης, να δημιουργήσει νέες φόρμες και υβρίδια μέσων, πειραματιζόμενος με ανόμοιες ηχητικές πηγές και διερευνώντας τη χωρική και χρονική εμπειρία. Στην πλειονότητα των έργων του εστιάζει σε τρόπους συνδυασμού της παραδοσιακής ερμηνείας με τα ψηφιακά μέσα. Ο αισθητηριακός χώρος όπου λαμβάνει χώρα η μουσική είναι ένα ιδιαίτερο μέλημά του και γι’ αυτό αναζητά έναν τρόπο να παρακάμψει τις συμβατικές δομές παρουσίασης της μουσικής. Το ερώτημα για το ποια μουσική είναι αυτή που πραγματικά επικοινωνεί, αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο έργο του, ενώ συχνά εμπνέεται από τη σχέση μεταξύ συναισθήματος και γλώσσας και πώς αυτή η σχέση καθορίζει την εμπειρία μας στη μουσική. Έχει γράψει πάνω από εκατό συνθέσεις, που περιλαμβάνουν κυρίως έργα μουσικού θεάτρου, πολυμέσων και ηλεκτροακουστικά, για σύνολα δωματίου και μεγάλα ανσάμπλ. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο, σε ορισμένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ, ερμηνευμένα από κορυφαία σύνολα σύγχρονης μουσικής. Η όπερά του, An Ocean of Rain (Ένας ωκεανός βροχής), άνοιξε το Μουσικό Φεστιβάλ του Aldeburgh το 2008. Ήταν ο τιμώμενος συνθέτης σε δύο μουσικά φεστιβάλ, το 2007 (Huddersfield Contemporary Music Festival) και το 2011 (November Music 2011). Τα τελευταία χρόνια, έχουν αρχίσει να προκαλούν το ενδιαφέρον και οι ηχητικές εγκαταστάσεις του, όπως τα δύο έργα με τα οποία συμμετείχε στο Ολλανδικό Περίπτερο, στην Μπιενάλε της Βενετίας του 2011. Το 2000 κέρδισε το διεθνές βραβείο σύνθεσης Gaudeamus, για τη σύνθεσή του a conSPIracy cantata. Το cd του Wordless έλαβε τιμητική μνεία στην Prix Ars Electronica 2006, ενώ το πιο πρόσφατο cd του Antichamber βραβεύτηκε με το French Qwartz Electronic Music award. Έχει τιμηθεί επίσης με το ολλανδικό βραβείο Toonzetters, για την καλύτερη σύνθεση του 2010 (Paramyth), καθώς και με τα βραβείο Willem Pijper, για τη σύνθεσή του Dreams of the Blind. Είναι συνιδρυτής και συνδιαχειριστής, από κοινού με τον Andy Moor και την Isabelle Vigier, της δισκογραφικής εταιρείας Unsounds, που ειδικεύεται στη νέα ηλεκτρονική μουσική. Διδάσκει επίσης σύνθεση στο Βασιλικό Ωδείο Μουσικής στη Χάγη. www.kyriakides.com

http://www.sgt.gr/gre/SPG753

"Luna park" - Γιώργος Απέργης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Update | Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής
«Πως είναι να βλέπεις χωρίς να σε βλέπουν;» O Γιώργος Απέργης, ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους συνθέτες, σε μία αλλιώτικη βόλτα στο δικό του «Λούνα Παρκ».



«Πώς είναι να βλέπεις χωρίς να σε βλέπουν; Πώς είναι να παρακολουθείς τους γείτονές σου στο σπίτι τους, στο δρόμο, στην καθημερινή τους ζωή, παραμένοντας πίσω από μια οθόνη; Στο Luna Park, ο ένας παρακολουθεί τον άλλον.

Οι 4 ερμηνευτές, τοποθετημένοι δίπλα-δίπλα, έχουν αποκλειστικά εικονική επαφή, ποτέ φυσική ή άμεση, υποχρεωμένοι να περνάνε πάντα από το «κύκλωμα»: μικρόφωνα, κάμερες, οθόνες, κρυφά μεγάφωνα.Ο καθένας κοιτάζεται στην κάμερα του, όπως μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι, με μια σχεδόν ερωτική σχέση τόσο με την κάμερά του όσο με την εικόνα του ιδίου. […] Γνωρίζοντας ότι παρακολουθούμε τους εαυτούς μας, αλλάζουμε στάση, ξεφεύγουμε, γινόμαστε άλλοι.

Μέσα σε αυτό τον τεχνολογικό μηχανισμό, ποια είναι η θέση του σώματος; Ποιος ο ρόλος του; Πώς αντιδρά στις μηχανές που αυτονομούνται; Μήπως γίνεται αποκλειστικά “μάτι” και “αυτί”; Έτσι, οι ερμηνευτές γίνονται οι ίδιοι κάμερες, μικρόφωνα. Αρχίζουν να μιλούν στη θέση τους, εξιστορώντας αυτά που βλέπουν, διηγούμενοι μικρές σκηνές που έχουν δει, παρακολουθήσει, βιντεοσκοπήσει... Ανάλογα με την εικόνα που προβάλλεται και με το τι διαδραματίζεται στη σκηνή, θα υπάρχουν παιχνίδια εγγύτητας, συσσωρεύσεις, αναμείξεις. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό ή αγχωτικό, όπως ένα καρουζέλ του λούνα παρκ.»

- Γιώργος Απέργης
21 Φεβ 2014 20:30 Κεντρική Σκηνή Διάρκεια 60'
Μουσική και Σκηνοθεσία: Γιώργος Απέργης
Σκηνογραφική εγκατάσταση & Φωτισμοί: Daniel Lévy
Κείμενα: Γιώργος Απέργης και François Regnault
Ηλεκτρονικός μουσικός σχεδιασμός (IRCAM): Grégory Beller
Καλλιτεχνική συνεργασία: Émilie Morin
Με τους: Eva Furrer, Johanne Saunier, Richard Dubelski, Michael Schmid

Τεχνική ομάδα του IRCAM:
Ηχοληψία: Maxime le Saux
Βίντεο και Τεχνική διεύθυνση: Yann Philippe
Stage manager: Sylvaine Nicolas
Φωτισμοί: Hervé Frichet

Luna Park (2011)


• Ο Γιώργος Απέργης (γενν. 1945), που από το 1963 ζει και εργάζεται στο Παρίσι, αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνθέτες και πρωτοπόρους στο μουσικό θέατρο, τα τελευταία 30 χρόνια. Έχοντας συνθέσει πάνω από 100 έργα, συνεχίζει με ανεξάντλητη δημιουργική δύναμη να διευρύνει ακατάπαυστα ένα εντελώς προσωπικό έργο, το οποίο δεν υπόκειται σε καμία από τις συνηθισμένες μεθοδολογικές και αισθητικές κατηγοριοποιήσεις, αλλά δημιουργεί νέες. Με τον αντικομφορμισμό του, διανοίγει σε κοινό και ερμηνευτές νέους, ανέλπιστους ορίζοντες στυλιστικής ελευθερίας, όπου το οπτικό-παραστατικό και ακουστικό στοιχείο συνδυάζονται περίτεχνα.

• Μετά τη σύνθεση του πρώτου του μουσικοθεατρικού έργου, La tragique histoire du nécromancien Hiéronimo et de son miroir, το 1971, ο Απέργης επικεντρώθηκε στη διερεύνηση των σχέσεων μουσικής, λόγου και σκηνικής-θεατρικής δράσης. Από τότε συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εξελίξεις του μουσικού θεάτρου, οι οποίες δρομολογήθηκαν από το Φεστιβάλ της Αβινιόν. Για το σκοπό αυτό ίδρυσε το 1976 το «Ατελιέ του Θεάτρου και της Μουσικής» και συνεργαζόμενος με μουσικούς και ηθοποιούς πειραματίστηκε σε νέες συνθετικές μεθόδους, όπου φωνητικά, ενόργανα και παραστατικά στοιχεία συμβάλλουν εξίσου στη δραματουργία του έργου.

• Το θεατρικό-παραστατικό στοιχείο παρεισφρέει και στα έργα για ενόργανο ή για φωνή και ενόργανο σύνολο. Ο συνθέτης αντιλαμβάνεται το είδος αυτό συχνά ως ενόργανο μουσικό θέατρο, όπου οι εκτελεστές οργάνων μπορεί παράλληλα να αναλαμβάνουν, ακόμα και με απλές χειρονομίες, σκηνική δράση. Η διάθεση του συνθέτη για πειραματισμό και πρόκληση είναι εμφανής, με ασυνήθιστους και αντιθετικούς ηχητικούς συνδυασμούς στα όρια των ρεζίστρων και εξάντλησης των δυνατοτήτων φωνής και οργάνων. Στα σκηνικά του έργα ο Απέργης επιδιώκει συχνά την ενεργό συμμετοχή του κοινού σε μια προσπάθεια άρσης των επικοινωνιακών φραγμών που πιθανώς βιώνει με τη σύγχρονη μουσική δημιουργία.

• Το 2011 η Στέγη είχε παρουσιάσει ένα αφιέρωμα στο έργο του Γιώργου Απέργη σε συνεργασία με το IRCAM και τα μουσικά σύνολα Klangforum Wien και dissonART.

• Στον Γιώργο Απέργη απονεμήθηκε το Βραβείο Maurizio Kagel, το 2011.

Γιώργος Απέργης Ο Έλληνας συνθέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και από το 1963 ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Το 1971, μετά από κάποια οργανικά κομμάτια επηρεασμένα λίγο έως πολύ από τη σειραϊκή μουσική, συνθέτει το πρώτο του μουσικοθεατρικό έργο, La tragique histoire du nécromancien Hiéronimo et de son miroir (Η τραγική ιστορία του νεκρομάντη Ιερωνύμου και του καθρέφτη του). Αυτό το έργο είναι το θεμέλιο του μεγαλύτερου μέρους των μεταγενέστερων διερευνήσεών του στη σχέση μεταξύ μουσικής και κειμένου, αλλά και μεταξύ μουσικής και σκηνικής ερμηνείας. Έτσι, συμμετέχει στη μεγάλη περιπέτεια του μουσικού θεάτρου που ξεκίνησε στη Γαλλία, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Το 1976, με την ίδρυση του ATEM (Ατελιέ Θεάτρου και Μουσικής), επανεφευρίσκει την προσέγγισή του στη σύνθεση με μια νέα καλλιτεχνική φόρμα εμπνευσμένη από την καθημερινή ζωή και κοινωνικά θέματα, μεταφερμένη σε έναν συχνά παράδοξο και ποιητικό κόσμο, στον οποίο μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πολυμέσων συναντιούνται σε μια ισότιμη βάση: La bouteille à la mer (1976), Conversations (1985), Sextuor (1993), Commentaires (1996). Φεύγοντας από το ATEM το 1997, αρχίζει να γράφει έργα μουσικού θεάτρου: Machinations (2000), Paysage sous surveillance (2002), Le petit chaperon rouge (2003), Luna Park (2011). Η συναυλιακή μουσική του περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά σολιστικών έργων για όργανα ή φωνή (ανάμεσά τους είναι και το αριστούργημά του, Récitations, 1978), στα οποία παρεισφρύουν θεατρικά στοιχεία εδώ κι εκεί, ενίοτε ακόμα και με απλές χειρονομίες. Οι συνθέσεις του μουσικής δωματίου, είτε για ορχήστρα, είτε για φωνή, είτε για ενόργανο σύνολο, περιλαμβάνουν μεγάλο αριθμό έργων για ένα ευρύ φάσμα συνόλων ερμηνείας. Σε αυτά, δεν εγκαταλείπει την προτίμησή του στον πειραματισμό, ούτε και την τάση του για κάποιου είδους πρόκληση (π.χ. Die Wände haben Ohren, για μεγάλη ορχήστρα, 1972), αλλά σε αντίθεση με τα έργα μουσικού θεάτρου, κανένα δεν έχει ως αφετηρία το σκηνικό προσανατολισμό, καθώς όλα τους καθοδηγούνται από την ίδια τη σύνθεση. Οι όπερές του, που συνιστούν το τρίτο πεδίο της δραστηριότητάς του, μπορούν να εκληφθούν ως μια σύνθεση ανάμεσα στα έργα του για μουσικό θέατρο και στα έργα του για κοντσέρτα. Εδώ, το κείμενο συνιστά το ενοποιητικό και αποφασιστικό στοιχείο και η φωνή που τραγουδάει είναι το κύριο διάνυσμα της έκφρασης. Ο Γιώργος Απέργης έχει συνθέσει επτά λυρικά έργα, στα οποία συγκαταλέγονται το Pandemonium (1973), εμπνευσμένο από τα γραπτά του Ιουλίου Βερν, το Liebestod (1981), από μια επιστολή της Μπετίνα Μπρεντάνο στον Γκαίτε, το Tristes tropiques (1996), από το ομώνυμο έργο του Κλωντ Λεβί-Στρως (Θλιβεροί Τροπικοί), το Les Boulingrin (2010), από το ομώνυμο έργο του Georges Courteline. Ωστόσο, από τις αρχές του 21ου αιώνα, η ταξινόμηση των έργων του Γιώργου Απέργη σε αυτά τα τρία πεδία είναι περισσότερο από ποτέ δύσκολη, λόγω ακριβώς της ιδιαίτερης φύσης τους. Μια σειρά από έργα, όπως το Die Hamletmaschine (2001), ένα ορατόριο βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Heiner Müller (Μηχανή Άμλετ), το Dark Side (2004), ένα «μονόδραμα» βασισμένο στην Ορέστεια του Αισχύλου, η όπερα Avis de tempête (2004), ακόμα ίσως και το Wölfli Kantata (2006), μια καντάτα εμπνευσμένη από τα γραπτά του Adolf Wölfli, ή το Happiness Daily (2009), για σοπράνο, μέτζο-σοπράνο και ενόργανο σύνολο, όλα αυτά θέτουν προκλήσεις στα ζητήματα του δράματος, της ερμηνείας, της σκηνοθεσίας, ενώ συγχρόνως αποτελούν παραδείγματα της ελευθερίας με την οποία ο Γιώργος Απέργης παίζει με την ταξινόμηση και τα είδη, τόσο στις παραστατικές τέχνες όσο και στο θέατρο. Γόνιμος συνθέτης με αδιάκοπη επινοητικότητα, ο Γιώργος Απέργης έχει χτίσει ένα πολύ προσωπικό corpus από έργα, που είναι συγχρόνως σοβαρά και διασκεδαστικά, το οποίο εδράζεται στην παράδοση αλλά συνάμα είναι ελεύθερο από θεσμικούς περιορισμούς. Ανοίγοντας συνειδητά απρόσμενους ορίζοντες ζωτικότητας και ευκολίας για τους ερμηνευτές των έργων του, συμφιλιώνει με μαεστρία τον ήχο και την εικόνα, όπως επίσης αγγίζει ακροθιγώς ζητήματα που αντανακλούν τραγικές ή και γελοίες πλευρές της εποχής του. Τον Οκτώβριο του 2011, ο Γιώργος Απέργης τιμήθηκε με το Βραβείο Mauricio Kagel. www.aperghis.com

https://vimeo.com/85835728
http://www.sgt.gr/gre/SPG754/

Update | Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Update Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής
Update

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έρχεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση,  με… γαλλικό άρωμα. Bienvenue!
17 Φεβ 201420:30 Κεντρική Σκηνή


Κατά την καλλιτεχνική περίοδο 2013-14, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών* εγκαινιάζει τη συνεργασία της με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση, , με δύο συναυλίες το πρώτο εξάμηνο του 2014, οι οποίες αποτελούν μια ενότητα που εντάσσεται ιδανικά στο προφίλ της Στέγης. Τα προγράμματα εστιάζουν στη μουσική πρωτοπορία στη Γαλλία των αρχών του 20ού και του 21ου αιώνα.

Πριν από τη συναυλία θα γίνει μια σύντομη παρουσίαση των έργων από τον πιανίστα Τίτο Γουβέλη.


Νικόλας Τζώρτζης (γενν. 1978)
Incompatible(s) IX, hommage à Nikos Mamangakis, για μεγάλη ορχήστρα (παραγγελία της Κ.Ο.Α., α’ εκτέλεση)

Γραμμένο μεταξύ Οκτωβρίου 2013 και Ιανουαρίου 2014, το έργο είναι το τελευταίο από τα «Ασύμβατα» και «μεταγράφει» στην ορχήστρα κάποιες ιδέες που είναι παρούσες καθ’ όλη την διάρκεια του κύκλου, ενώ παράλληλα προσθέτει κι άλλες, κυρίως όσον αφορά την ενορχήστρωση και το χτίσιμο του ηχοχρώματος.
Αποτελεί φόρο τιμής στον Νίκο Μαμαγκάκη, μια προσωπικότητα που σημάδεψε τον συνθέτη σε μεγάλο βαθμό, τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Το έργο γράφτηκε, στο μεγαλύτερο μέρος του, κατά τη διάρκεια της διαμονής του συνθέτη στο Χέρενχαους του Εντενκόμπεν, όπου ήταν φιλοξενούμενος καλλιτέχνης, και είναι αφιερωμένο στον Κόνραντ Σταλ και τον Πήτερ Έοτβος που του έδωσαν τη σπουδαία αυτή ευκαιρία.


Maurice Ravel (1875 – 1937)
Κοντσέρτο για πιάνο (αριστερό χέρι) και ορχήστρα σε ρε μείζονα

Ο Αυστριακός πιανίστας Paul Wittgenstein (1887-1961) υπήρξε γόνος μιας πολύ πλούσιας οικογένειας με πάθος για τη μουσική. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ο Βιτγκενστάιν κατατάχθηκε στον αυστριακό στρατό και λίγους μήνες αργότερα τραυματίστηκε από σφαίρα στον αγκώνα, με αποτέλεσμα το δεξί του χέρι να ακρωτηριαστεί. Αποφασισμένος όμως να μην εγκαταλείψει την πιανιστική του καριέρα, εκμεταλλεύτηκε την περιουσία του και ζήτησε από σημαίνοντες συνθέτες της εποχής να γράψουν για εκείνον έργα για αριστερό χέρι. Έτσι, προέκυψαν μεταξύ άλλων έργα για αριστερό χέρι και ορχήστρα των R. Strauss, Korngold, Britten, Hindemith κ.ά.

Ο Βιτγκενστάιν απηύθυνε ανάλογο αίτημα και στον Μωρίς Ραβέλ, ο οποίος εκείνη την εποχή δούλευε πάνω στο κοντσέρτο για πιάνο σε σολ μείζονα.

Ο ίδιος ο συνθέτης αναγνώρισε τις έντονες επιρροές του, εν προκειμένω από την τζαζ, όπως επίσης και τη συνειδητή του προσπάθεια να δώσει την αίσθηση ότι ο πιανίστας παίζει και με τα δύο χέρια, γεγονός που καθιστά την πιανιστική γραφή εξαιρετικά πυκνή και δεξιοτεχνική. Το έργο είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο δραματικά του Ραβέλ, ενώ η σκοτεινή του ατμόσφαιρα έχει εκληφθεί από ορισμένους αναλυτές ως ένα έμμεσο σχόλιο του συνθέτη για την τραγικότητα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου.


Raphaël Cendo (γενν. 1975)
Rage in the heaven city

Ο Ραφαέλ Σεντό (γενν. 1975), ένας από τους πιο ανερχόμενους Γάλλους συνθέτες της νεότερης γενιάς, έγραψε το έργο Rage in the heaven city για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα το 2004 και το αφιέρωσε στην μνήμη ενός εκ των δασκάλων του, του πρόωρα χαμένου Ιταλού συνθέτη, Fausto Romitelli. Η πρώτη εκτέλεση δόθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2005 στο Παρίσι, από τη Λυρική Ορχήστρα του Κονσερβατουάρ υπό την διεύθυνση του Pascal Rophé.

Το Rage in the heaven city είναι το πρώτο από τα συμφωνικά έργα του Σεντό, στο οποίο ο συνθέτης, επηρεασμένος από τις κατακτήσεις της φασματικής μουσικής, πειραματίζεται συστηματικά με την εφαρμογή της θεωρίας του περί «γενικευμένου οργανικού κορεσμού». «Κορεσμός» είναι η αλλοίωση ενός ήχου, όταν η έντασή του υπερβαίνει τα όρια του ηχοσυστήματος που το μεταδίδει.

Στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο της οργανικής μουσικής, ο στόχος δεν επιτυγχάνεται ποτέ πλήρως, ωστόσο το εγχείρημα δημιουργεί νέες, ενδιαφέρουσες δυνατότητες έκφρασης για τα όργανα και επιτάσσει μια ιδιαίτερη μουσική σημειογραφία. Ο «οργανικός κορεσμός», κατά τον Σεντό, υλοποιείται στο συγκεκριμένο έργο σε τέσσερα επίπεδα: στο ηχόχρωμα (πολυφωνική διάσπαση του ήχου), στις συχνότητες (κλάστερ, αρμονικές συνηχήσεις), στο ρυθμό (επιτάχυνση των ηχητικών παλμών) και στην ένταση (ακραίες διακυμάνσεις της δυναμικής). Αυτές οι τέσσερις παράμετροι είναι αλληλοεξαρτώμενες και εξελίσσονται παράλληλα μέσα από γρήγορες εναλλαγές του ηχητικού περιβάλλοντος και με οριακές χειρονομίες, που κινούνται συχνά στα όρια του εφικτού.


Igor Stravinsky (1882 – 1971)
Το πουλί της φωτιάς (σουίτα του 1919)

Η συνεργασία του Ιγκόρ Στραβίνσκυ με τα περίφημα Ρωσικά Μπαλέτα του ιμπρεσάριου Σεργκέι Ντιάγκιλεφ κράτησε περίπου δύο δεκαετίες και δίκαια θεωρείται μία από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές συνεργασίες στην ιστορία. Πρώτος καρπός της ήταν το μπαλέτο Το πουλί της φωτιάς, που ο νεαρότατος και παντελώς άγνωστος εκτός Ρωσίας Στραβίνσκυ συνέθεσε μεταξύ Νοεμβρίου 1909 και Μαΐου 1910. Αποτέλεσε έναν πραγματικό θρίαμβο για τον νέο συνθέτη που εν μία νυκτί απέσπασε το θαυμασμό του παρισινού κοινού και τον έπαινο εκλεκτών συναδέλφων του, όπως οι Debussy και Ravel.

Η συναρπαστική, έντονα περιγραφική μουσική του μπαλέτου, γραμμένη για ογκωδέστατη συμφωνική ορχήστρα, έχει εμφανείς ρίζες στη ρωσική παράδοση• ο συνθέτης επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το ύφος και την ενορχήστρωση του μεγάλου δασκάλου του, Rimsky-Korsakoff, αν και ήδη στο μπαλέτο αυτό κάνουν την εμφάνισή τους τολμηρές αρμονίες και πολύπλοκα ρυθμικά σχήματα, στοιχεία που αργότερα ο Στραβίνσκυ ανέπτυξε στο έπακρο με εντελώς προσωπικό τρόπο και που τον καταξίωσαν ως έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του μουσικού μοντερνισμού.

Από το μπαλέτο, ο συνθέτης σχηματοποίησε τρεις συμφωνικές σουίτες, το 1911, το 1919 και το 1945, αντίστοιχα. Η δεύτερη, που θα ακουστεί στη συναυλία, αποτελείται από έξι αποσπάσματα που ακολουθούν την εξέλιξη της πλοκής στο μπαλέτο. Ο πρίγκιπας Ιβάν, με τη βοήθεια του πουλιού της φωτιάς, που του χαρίζει ένα μαγικό φτερό, συντρίβει τον «κακό» βασιλιά Καστσέι και κατορθώνει να ελευθερώσει δεκατρείς πριγκίπισσες, που εκείνος έχει αιχμαλωτίσει, για να ερωτευτεί τελικά την ωραιότερη από αυτές.


Update | Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής
Στέφανος Θωμόπουλος: πιάνο
Βασίλης Χριστόπουλος: μουσική διεύθυνση


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Νικόλας Τζώρτζης
Incompatible(s) IX, hommage à Nikos Mamangakis, για μεγάλη ορχήστρα
(παραγγελία της Κ.Ο.Α., α’ εκτέλεση)

Maurice Ravel
Κοντσέρτο για πιάνο (αριστερό χέρι) και ορχήστρα σε ρε μείζονα

Διάλειμμα

Raphaël Cendo
Rage in the Heaven City

Igor Stravinsky
Το πουλί της φωτιάς
(σουίτα του 1919)

*Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών είναι το αρχαιότερο ορχηστρικό μουσικό σύνολο στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών και έκτοτε πέρασε από διάφορα στάδια, τόσο ως προς την ονομασία, όσο και ως προς τον τρόπο λειτουργίας της. Η πρώτη συναυλία της ως Κρατική Ορχήστρα Αθηνών δόθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1943. Από την ίδρυσή της έως σήμερα, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών προσφέρει στους Έλληνες τη δυνατότητα επικοινωνίας με τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ενώ ταυτόχρονα είναι ο κορυφαίος εκφραστής της εγχώριας συνθετικής παραγωγής. Έχει σταθερή παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα πραγματοποιώντας πάνω από πενήντα συναυλίες ετησίως. Εκτός από την Αθήνα, εμφανίζεται τακτικά σε πολλές πόλεις της Ελλάδος, καθώς και σε σημαντικές αίθουσες και φεστιβάλ του εξωτερικού. Εξέχοντες αρχιμουσικοί, ανάμεσά τους οι Ρίχαρντ Στράους, Βάινγκαρτνερ, Κνάπερτσμπους, Βάλτερ, Μητρόπουλος, Γιόχουμ, Μαρκέβιτς, Μάαζελ, Τεμιρκάνοφ, Πλασόν, καθώς και κορυφαίοι σολίστ, όπως –ενδεικτικά– οι Ρούμπινσταϊν, Κεμπφ, Κορτώ, Κράισλερ, Τιμπώ, Καζάλς, Ροστροπόβιτς, Μπρέντελ, Μπάρενμποϊμ και Άργκεριχ έχουν συμπράξει με την Ορχήστρα κατά την πολύχρονη ιστορία της. Διευθυντές της Ορχήστρας έχουν διατελέσει κατά το παρελθόν οι Φιλοκτήτης Οικονομίδης, Θεόδωρος Βαβαγιάννης, Ανδρέας Παρίδης, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Ιωαννίδης, Αλέξανδρος Συμεωνίδης, Άρης Γαρουφαλής και Βύρων Φιδετζής. Από το Μάιο του 2011 Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών είναι ο Βασίλης Χριστόπουλος.

http://www.sgt.gr/gre/SPG752

Κουαρτέτο εγχόρδων Τετρακτύς

Τρία σημαντικά έργα του 20ού αιώνα από τους ταλαντούχους μουσικούς του ελληνικού κουαρτέτου Τετρακτύς.



Το κουαρτέτο με το πυθαγόρειας έμπνευσης όνομα Τετρακτύς* εξελίσσεται σταθερά σε ένα από τα πλέον αξιοσημείωτα ελληνικά σύνολα μουσικής δωματίου. Έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα Rising Stars, με εμφανίσεις σε πολλές σημαντικές αίθουσες, ενώ το ρεπερτόριό του καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα, με ιδιαίτερη έμφαση στα έργα του 20ού και 21ου αιώνα. Από αυτή την περίοδο αντλεί και το πρόγραμμα της συγκεκριμένης συναυλίας.

Το τρίτο κουαρτέτο του σπουδαίου Ρώσου συνθέτη Dmitri Shostakovich, έργο σε πέντε μέρη, έμελλε να έχει ανάλογη μοίρα με την 9η Συμφωνία του, έργο 70. Στο ζοφερό περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου θεωρήθηκε αταίριαστο με τις επιταγές της Σοβιετικής εξουσίας, με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι δημόσιες εκτελέσεις του λίγο μετά την πρεμιέρα του, στις 16 Δεκεμβρίου 1946 από το κουαρτέτο Beethoven, στο οποίο είναι αφιερωμένο. Αν και παρουσιάστηκε αρχικά ως «πολεμικό» έργο, οι υπότιτλοι των μερών που παρέπεμπαν στη μάταιη αναζήτηση νοήματος στην εμπειρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αφαιρέθηκαν από τον συνθέτη πολύ σύντομα. Ωστόσο, το έργο παρουσιάζει μια εξέλιξη, από το κάπως ανέμελο θέμα του πρώτου μέρους μέχρι το πολύ πιο σκοτεινό τέλος του πέμπτου που θα μπορούσε να παραπέμπει στην τραγική σύρραξη από την οποία μόλις είχε βγει νικήτρια η Σοβιετική Ένωση.

Ο Πασκάλ Ντυσαπέν, γεννημένος το 1955, είναι από τους πολυγραφότερους και σημαντικότερους Γάλλους συνθέτες. Το έργο του καλύπτει όλα τα είδη, σολιστικά, μουσικής δωματίου, ορχηστρικά και όπερες, και έχει βραβευτεί επανειλημμένα. Σε αντίθεση με τη «φασματική» σχολή που ήταν κυρίαρχη στη Γαλλία, ο Ντυσαπέν (ο οποίος φοίτησε κοντά στον Ιάννη Ξενάκη) αναπτύσσει μια γραφή επικεντρωμένη στη γραμμή, όπου τα οργανικά μέρη «οργανώνονται κυρίως μέσω μιμητικών κινήσεων, προδίδοντας περισσότερο μια ατονική αντίστιξη […] παρά μια αναζήτηση κάθετων υφών…» όπως γράφει ο Jacques Amblard. Μέχρι σήμερα έχει συνθέσει επτά κουαρτέτα εγχόρδων. Στο τρίτο κουαρτέτο του, σε τρία μέρη, παρουσιάζεται μια πιο κλασική γραφή με περιορισμένη χρήση μικροτονικών διαστημάτων και γκλισσάντι, μια λιτότητα που συνδέεται ενδεχομένως με την πιο αφηρημένη συμμετρική οργάνωση του έργου.

Το Fragmente-Stille, an Diotima (1979) σηματοδότησε μια καμπή στο έργο του μεγάλου συνθέτη Luigi Nono. Στη θέση της έντονης γραφής και του ανοιχτά επαναστατικού περιεχομένου, το κουαρτέτο εξέπληξε με την εύθραυστη εσωτερικότητα, τη θραυσματική δομή, το παίξιμο στα όρια της σιωπής. Παραθέσεις από το έργο του Hölderlin, γραμμένες στην παρτιτούρα χωρίς να προφέρονται ποτέ, καθοδηγούν νοηματικά τους μουσικούς σε ένα έργο του οποίου ο ερωτηματικός χαρακτήρας αποτελεί μια νέα πολιτική στάση.


Update | Φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση 14 Φεβ 2014 21:00 Μικρή Σκηνή
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Dmitri Shostakovich
Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 3 σε φα μείζονα, έργο 73 (1946)

Pascal Dusapin
Quatuor à cordes no. 3 (1993)

Διάλειμμα

Luigi Nono
Fragmente-Stille, an Diotima (1979)
για κουαρτέτο εγχόρδων

TETRAKTYS
Γιώργος Παναγιωτίδης: βιολί
Κώστας Παναγιωτίδης: βιολί
Ali Başeğmezler: βιόλα
Δημήτρης Τραυλός: τσέλο


*Το κουαρτέτο Τετρακτύς, αποτελούμενο από τους Γιώργο Παναγιωτίδη (βιολί), Κώστα Παναγιωτίδη (βιολί), Ali Başeğmezler (βιόλα) και Δημήτρη Τραυλό (τσέλο), δημιουργήθηκε το 2008 και έγινε άμεσα αποδεκτό από το κοινό και τον Τύπο, όπου περιγράφηκε ως «το νέο ανερχόμενο κουαρτέτο». Από τις πρώτες ακόμα αναφορές οι κριτικοί σημείωσαν το μοναδικό στυλ, τον διαυγή και μεστό ήχο, την αριστοτεχνική τεχνική και τα εκφραστικά περάσματα στις μουσικές φράσεις.
Κάθε μέλος του Κουαρτέτου είναι εξαιρετικά ταλαντούχο, εκπαιδευμένο σε διεθνή πανεπιστήμια υψηλών προδιαγραφών, έχοντας ταυτόχρονα συμπράξει με ορχήστρες υπό την διεύθυνση μαέστρων παγκοσμίου φήμης. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης, κάτοχος πρώτου παγκόσμιου βραβείου στο βιολί, υπήρξε αναπληρωτής εξάρχων στην Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, ο Κώστας Παναγιωτίδης είναι εξάρχων της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ, ο Ali Başeğmezler υπήρξε κορυφαίος στις βιόλες της Καμεράτα, ενώ ο Δημήτρης Τραυλός είναι μόνιμος μουσικός στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.
Το Δεκέμβριο του 2008 έκαναν εντυπωσιακή πρώτη εμφάνιση στο Πνευματικό Κέντρο Διονύσου στην Αττική. Ακολούθησαν συναυλίες στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας και στην αίθουσα Παρνασσός, ενώ το Δεκέμβριο του 2009 εμφανίστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ως μουσική συνοδεία στην ανάγνωση της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Ch. Dickens από τον Jeremy Irons.
Το κουαρτέτο εγχόρδων Τετρακτύς αποτέλεσε την επίσημη πρόταση του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για τον κύκλο Rising Stars 2011-2012 του European Concert Hall Organisation. Στο πλαίσιο αυτό, το κουαρτέτο πραγματοποίησε εμφανίσεις στις περισσότερες από τις πιο σημαντικές ευρωπαϊκές αίθουσες συναυλιών: Concertgebouw Amsterdam, Cité de la Musique Paris (συμμετοχή στη biennale κουαρτέτων αφιερωμένη στο συνθέτη Wolfagang Rihm), Luxembourg Philharmonie, Palais des Beaux-Arts Brussels, Elbphilharmonie Hamburg, Kölner Philharmonie, Musikverein Wien, Laeiszhalle Hamburg, Town Hall & Symphony Hall Birmingham, Stockholms Konserthus, L’Auditori Barcelona, με διθυραμβικές κριτικές από το κοινό και τον Τύπο. Τέλος το 2014 το κουαρτέτο προσκλήθηκε στο Carnegie Hall, από το Ίδρυμα Ωνάση, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη λήξη της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ρεπερτόριο του κουαρτέτου Τετρακτύς απηχεί τη βαθιά αγάπη των μελών του για τα κλασικά έργα και, παράλληλα, το έντονο ενδιαφέρον τους για τη σύγχρονη μουσική δημιουργία. Στις συναυλίες τους ο Ligeti συναντά τον Mozart, ο Σκαλκώτας τον Haydn και ο Webern τον Beethoven, καθώς στόχος τους είναι η δημιουργία μιας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας μέσα από αναπάντεχες μουσικές συναντήσεις.




Γιώργος Παναγιωτίδης, βιολί α'



Γεννήθηκε στη Δράμα το 1982. Σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησε βιολί υπό την καθοδήγηση του πατέρα του. Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε στα δεκατρία του χρόνια με την κατάκτηση του Α΄ βραβείου στο διεθνή διαγωνισμό νέων Kocian, στην πόλη Ústí nad Orlicí της Τσεχίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τον δεχτούν ως κατ’ εξαίρεση φοιτητή στην Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής του Μονάχου με καθηγητή τον Gottfried Schneider. Αποφοίτησε το 2004 με διάκριση και του δόθηκε τιμής ένεκεν βιολί Nicolau Gagliano για δύο χρόνια. Έπειτα εισήχθη στην τάξη της καθ. Lydia Dubrovskaya, ενώ από το 2007 ως το 2014 κατείχε θέση αναπληρωτή εξάρχοντα στη Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής.
Έχει συνεργαστεί με κορυφαία σύνολα και ορχήστρες, όπως το Ensemble Modern Frankfurt, υπό τη διεύθυνση καταξιωμένων μαέστρων, όπως ο Zubin Mehta, ο Pierre Boulez, ο Sir Neville Marriner, καθώς επίσης έχει εμφανιστεί σε αίθουσες όπως η Concertgebouw Amsterdam, η Herkulessaal München, το Festspielhaus Baden-Baden και η Salle Pleyel Paris.
Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του ERGON Ensemble.



Κώστας Παναγιωτίδης, βιολί β'


Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1977. Άρχισε μαθήματα βιολιού σε ηλικία επτά ετών και, σημειώνοντας εξαιρετική πρόοδο, αποφοίτησε σε ηλικία δεκαπέντε ετών από το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας, με βαθμό «Άριστα παμψηφεί».
Στη συνέχεια παρακολούθησε, με υποτροφία του Κρατικού Ωδείου Βορείου Ελλάδος, μαθήματα κοντά στην καθηγήτρια της Ακαδημίας της Σόφιας Ginka Gichkova. Το 1995 συνέχισε τις σπουδές του με καθηγητή τον Gottfried Schneider στην Ανώτατη Σχολή Μουσικής και Θεάτρου του Μονάχου, από όπου αποφοίτησε με δίπλωμα βιολιού (1999) και στη συνέχεια μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών (Aufbau Studium).
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και έχει λάβει μέρος σε ρεσιτάλ, συναυλίες μουσικής δωματίου και φεστιβάλ στην Ελλάδα, την Αυστρία, την Ιταλία και τη Γερμανία. Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σόφιας. Την περίοδο 2003-2007 υπήρξε μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, όπου διετέλεσε και δόκιμος κορυφαίος Α΄στα πρώτα βιολιά, ενώ κατόπιν συμμετείχε ως έκτακτος μουσικός στην Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Υπήρξε επίσης μέλος της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ και της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης.
Είναι ιδρυτικό μέλος του ERGON Ensemble και του κουαρτέτου εγχόρδων Τετρακτύς, σύνολα με τα οποία έχει πραγματοποιήσει συναυλίες στις σπουδαιότερες αίθουσες της Ευρώπης.
Με τη σύσταση της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ, το καλοκαίριο του 2014, κατέχει τη θέση του εξάρχοντος βιολονίστα.

Ali Başeğmezler, βιόλα




Γεννήθηκε στην Άγκυρα το 1980. Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του στο Κρατικό Ωδείο της Άγκυρας, στην τάξη της Feza Gökmen, ενώ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γερμανία, στη Μουσική Ακαδημία Felix Mendelssohn-Bartholdy της Λειψίας με καθηγήτρια την Tatjana Masurenko (2006 - πτυχίο Bachelor και 2008 - πτυχίο Masters). Το ίδιο διάστημα συμμετείχε ως tutti βιόλα στο «Halle Opernhaus» (2002-2004) και παρακολούθησε σεμινάρια με τους Bruno Guiranna, Stefan Kamasa και Nobuko Imai.
Από το 1997 ως σήμερα έχει συμπράξει ως προσκεκλημένος μουσικός ή σολίστ με αρκετές ευρωπαϊκές ορχήστρες, ενώ το 2008 παρουσίασε την παγκόσμια πρεμιέρα του κοντσέρτου για βιόλα «Lausanne» του Nejat Başeğmezler με την Προεδρική Συμφωνική Ορχήστρα της Άγκυρας.
Από το 2005 ως το 2014 κατείχε τη θέση του κορυφαίου βιολίστα στην Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής.
Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του ERGON Ensemble.


Δημήτρης Τραυλός, τσέλο



Γεννήθηκε το 1978 στο Βερολίνο. Άρχισε μαθήματα βιολοντσέλου σε ηλικία 4 ετών με την Ντάνα Χατζηγεωργίου στο ωδείο Νίκος Σκαλκώτας. Πήρε το δίπλωμά του με βαθμό άριστα παμψηφεί, με καθηγητή τον Renato Ripo. Συνέχισε τις σπουδές του στην Μουσική Ακαδημία της Βιέννης με καθηγητές τους Johannes Meissl και Josef Luitz.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια βιολοντσέλου με τους Anatol Krastev, David Strange, Maria Kliegel, Maria Tchaikovska, Heinrich Schiff, Vincent Stadlmair, Kirstin Feltz, καθώς και σεμινάρια μουσικής δωματίου με το Artis Quartet και το Altenburg Trio.
Υπήρξε μέλος της ορχήστρας νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό τη διεύθυνση του Sir Colin Davis. Ήταν επίσης υπότροφος της Διεθνούς Μουσικής Ακαδημίας του Ensemble Modern (ΙΕΜΑ).
Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ερμηνεύοντας το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα σε ντο μείζονα του Josef Haydn, με την ορχήστρα της θερινής ακαδημίας του Horn της Αυστρίας, ερμηνεύοντας το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα του Darius Milhaud και με το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Θ. Αντωνίου, στο έργο Ethnic Matter του Μιχάλη Τραυλού.
Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του ERGON Ensemble, και από το 2003, μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
http://www.tetraktysquartet.com/index_gr.html

http://www.sgt.gr/gre/SPG751