Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Gala Όπερας στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός - Φιλανθρωπική εκδήλωση των ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ και ALTERCOM


Η μη κερδοσκοπική οργάνωση υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, σε συνεργασία με την ALTERCOM, σας προσκαλούν την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014, στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, στην Πλατεία Καρύτση, στις 21.00 μ.μ., για μια βραδιά πλημμυρισμένη μουσική, με το βαρύτονο Νικόλαο Καραγκιαούρη και την σοπράνο Λαμπρινή Μπάτζιου.

Τιμή πρόσκλησης: 30 ευρώ

Μέρος των εσόδων θα προσφερθούν στην οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να συνεχίσουμε το έργο μας!

Προσκλήσεις μπορείτε να προμηθευτείτε από τα γραφεία της οργάνωσής, που βρίσκονται στην Κυψέλη, Αγίας Ζώνης 1Α.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί  στο τηλέφωνο: 210 86 200 85


Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός
Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8, 105 61 Athens, Greece




Βρείτε εισιτήρια

Υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια
www.bestrong.org.gr


Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Bolero Maurice Ravel








Δημοφιλές μουσικό έργο του γάλλου συνθέτη Μορίς Ραβέλ (1875-1937). Γράφτηκε για μπαλέτο το 1928, κατόπιν παραγγελίας της ρωσίδας μπαλαρίνας Ίντα Ρουμπινστάιν, αλλά έγινε γνωστό από τις ορχηστρικές του εκτελέσεις.
Maurice Ravel - Bolero


Αρχικά, η Ρουμπινστάιν ζήτησε από τον Ραβέλ να ενορχηστρώσει 6 κομμάτια από την πιανιστική σύνθεση του Αλμπένιθ «Ιμπέρια». Τον πρόλαβε, όμως, ο ισπανός μαέστρος Ενρίκε Αρμπός, που απέκτησε και τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα. Τότε, ο Ραβέλ αποφάσισε να ενορχηστρώσει μια δικιά του παλιά σύνθεση. Άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γράψει μια νέα σύνθεση.

Η έμπνευση του ήρθε το καλοκαίρι του 1928, καθώς βρισκόταν σε διακοπές στο παραλιακό θέρετρο του Σεν Ζαν ντε Λιζ. Με το ένα χέρι άρχισε να παίζει μια μελωδία στο πιάνο για τον φίλο του Γκιστάβ Σαμαζέιγ. Σε μια στιγμή του είπε: «Δεν νομίζεις ότι το θέμα αυτό έχει μια επίμονη ποιότητα; Σκοπεύω να το επαναλάβω μερικές φορές χωρίς καμία εξέλιξη, αυξάνοντας βαθμιαία την ορχήστρα, όσο μπορώ». Η σύνθεση είχε αρχικά τον τίτλο «Φαντάνγκο» και στη συνέχεια «Μπολέρο» (γαλλιστί «Μπολερό»). Και οι δύο αυτές ονομασίες παραπέμπουν σε ισπανικούς λαϊκούς χορούς του 18ου αιώνα.

Η πρεμιέρα του «Μπολερό» δόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1928 στη Όπερα των Παρισίων, σε χορογραφία της Μπρονισλάβα Νιζίσκα και σκηνογραφία του Αλεξάντρ Μπενουά. Την Ορχήστρα της Όπερας των Παρισίων διηύθυνε ο Βάλτερ Στάραμ. Η υπόθεση του μπαλέτου, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης: Μέσα σ' ένα καπηλειό, άνθρωποι χορεύουν κάτω από μια λάμπα, που κρέμεται από το ταβάνι. Σε απάντηση της πρόσκλησής τους, μια κοπέλα ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι και χορεύει όλο και πιο ζωηρά.

Το έργο γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία προς μεγάλη έκπληξη του Ραβέλ, που πίστευε ότι δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους μουσικούς. Έγραφε στον κουβανό συνάδελφό του Χοακίν Ντιν: «Δεν έχει καλά - καλά μορφή, δεν έχει ανάπτυξη και μετά βίας έχει μετατροπίες». Η αμερικανική του πρεμιέρα έγινε δεκτή με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από το μουσικόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης, όταν παρουσιάσθηκε από τον Αρτούρο Τοσκανίνι και τη Φιλαρμονική της αμερικανικής μεγαλούπολης στις 14 Νοεμβρίου 1929. Στην επιτυχία του έργου συνέβαλε αφάνταστα και η διάδοσή του μέσω του γραμμοφώνου. Η πρώτη ηχογράφηση του «Μπολερό» έγινε στις 8 Ιανουαρίου του 1930.

Το «Μπολερό» δεν είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Ραβέλ, αλλά είναι το πιο δημοφιλές. Αποτελεί μια αληθινή ενορχηστρωτική πραγματεία. Ο συνθέτης εισάγει ένα - ένα τα διαφορετικά όργανα της ορχήστρας, βασιζόμενος απλώς και μόνο στην επανάληψη ενός κυρίου θέματος, που χωρίζεται σε δύο μουσικές φράσεις. Το έργο αρχίζει με τον ρυθμό του μπολερό, που παίζεται από το ταμπούρο, ενώ οι βιόλες και τα βιολοντσέλα υποστηρίζουν τον ρυθμό. Ο Ραβέλ κατάφερε να αναδείξει τον ανοιχτά ερωτικό χαρακτήρα του ήρεμου, απλού και λικνιστικού σπανιόλικου θέματος, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σταδιακά μεταβάλλοντας τις αποχρώσεις των μουσικών οργάνων και οδηγώντας τελικά σε μια οργασμική κορύφωση.


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/348#ixzz3QhyYUyHC

Διάλεξη του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου με θέμα "Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι"


Η Μουσική Βιβλιοθήκη φιλοξενεί την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στις 19:00, διάλεξη του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου με θέμα "Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι".

Μουσικό μέρος: Τραγούδια του Gustav Mahler, της Alma Mahler και του Μάνου Χατζιδάκι.

Ερμηνεύουν: Δάφνη Πανουργιά,σοπράνο και Βίκυ Στυλιανού, πιάνο .

Η εκδήλωση πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι.

Αναλυτικά το μουσικό μέρος έχει ως εξής:

ALMA MAHLER (1879-1964)

Die stille stadt, σε ποίηση Richard Dehmel (1863-1920)

In meines Vaters Garten, σ ε ποίηση Otto Erich Hartleben (1864-1905)

Laue Sommernacht, σε ποίηση Gustav Falke (1853-1916)

GUSTAV MAHLER (1860-1911)

Wer hat dies Liedlein erdacht (Des Knaben Wunderhorn).

Blicke mir nicht in die Lieder (Ruckert lieder)

Ich ging mit Lust (Des Knaben Wunderhorn)

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ (1925-1994)

Κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη

Ένα ταγκό για την Άλμα Μάλερ (από τον κύκλο τραγουδιών «Οι μύθοι μιας γυναίκας» σε στίχους Νίκου Γκάτσου, 1988). Διασκευή για φωνή και πιάνο: Βίκυ Στυλιανού.

Ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, βυζαντινή μουσική με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο και ευρωπαϊκή μουσική στο Ωδείο Φ. Νάκας. Συμμετείχε σε πολλά χορωδιακά σχήματα και σε ερευνητικά προγράμματα του Κ.ΣΥ.Μ.Ε. (Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας). Είναι συνεργάτης του Μανόλη Χατζηγιακουμή στο μεγάλο πρόγραμμα ηχογραφήσεων εκκλησιαστικής μουσικής και διετέλεσε μέλος της διεθνούς φήμης Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας του Λυκούργου Αγγελόπουλου. Από το 1995 έως το 2001 ήταν διευθυντής προγράμματος του Τηλεοπτικού Σταθμού της Ι. Μητροπόλεως Πατρών Λύχνος. Το 2004 ίδρυσε το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον», με το οποίο παρουσιάζει σε όλη την Ελλάδα πρωτότυπες παραγωγές βασισμένες στην ελληνική ποίηση και μουσική. Ανάμεσά τους: “Το τετράδιο του Πατριάρχη”, “Ιερατική Ποίηση”, το μουσικό έργο της Εύας Πάλμερ – Σικελιανού κ.α. Συνεργάστηκε με τον Θάνο Μικρούτσικο στην «Πάτρα 2006 – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» και με τον Άλκη Μπαλτά στο “Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου” (2006 και 2010). Παραγωγές του έχει παρουσιάσει στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας «Λίλιαν Βουδούρη», στο Μουσείο Γουλανδρή, στην Οικία Κατακουζηνού και σε άλλους επιλεγμένους χώρους. Έχει τραγουδήσει έργα σύγχρονων ελλήνων συνθετών, όπως της Κωνσταντίας Γουρζή στην Μουσική Ακαδημία του Μονάχου το 2008. Τον Μάϊο του 2014 παρουσίασε «Το Τετράδιο του Πατριάρχη» στο Αννόβερο της Γερμανίας. Ασχολείται συστηματικά με την έρευνα της πατρινής μουσικής παράδοσης (λόγιας και βυζαντινής) και στο πλαίσιο αυτό επιμελήθηκε τον ψηφιακό δίσκο «Κουαρτέτα Πατρινών Συνθετών», που ερμηνεύει το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο . Μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορους επιστημονικούς τόμους. Αρθρογραφεί σε θεολογικά και πολιτιστικού περιεχομένου περιοδικά και διατηρεί δύο ιστολόγια: Ιδιωτική Οδός και Φως Φαναρίου (το οποίο καλύπτει αποκλειστικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο).

Πηγές 

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Η φόνισσα - Όπερα- Γιώργος Κουμεντάκης






Όπερα

Γιώργος Κουμεντάκης


Η φόνισσα

Ποιητικό κείμενο: Γιάννης Σβώλος, βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Μουσική διεύθυνση: Βασίλης Χριστόπουλος
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ευκλείδης

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
19, 21, 23, 26 Νοεμβρίου 2014

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη
Παγκόσμια πρώτη παρουσίαση - Παραγγελία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Ώρα έναρξης: 20.00

Σκηνικά: Πέτρος Τουλούδης
Κοστούμια: Πέτρος Τουλούδης - Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Βινίτσιο Κέλι
Παραγωγή video: Aνδρέας Δικτυόπουλος
Διεύθυνση xορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
Διεύθυνση παιδικής χορωδίας: Μάτα Κατσούλη

Φραγκογιαννού (Φόνισσα):
Ειρήνη Τσιρακίδου (19, 23/11)
Τζούλια Σουγλάκου (21, 26/11)
Μαρουσώ:
Έλενα Κελεσίδη (19, 23/11)
Μαρίνα Φιδέλη (21, 26/11)
Ιωάσαφ:
Τάσος Αποστόλου
Δελχαρώ:
Γεωργία Ηλιοπούλου (19, 23/11)
Ζωή Κάππου (21, 26/11)
Γιάννης Περιβολάς:
Κωστής Ρασιδάκης (19, 23/11)
Κωστής Μαυρογένης (21, 26/11)
Γιαννού:
Ινές Ζήκου (19, 23/11)
Ελένη Δάβου (21, 26/11)
Μάνα Ξενούλας:
Ευδοκία Χατζηιωάννου

Αστυνόμος Α:
Νίκος Στεφάνου (19, 21, 26/11)
Δημήτρης Ναλμπάντης (23/11)
Ειρηνοδίκης:
Βαγγέλης Μανιάτης (19, 21, 23/11)
Νικόλαος Καραγκιαούρης (26/11)
Αστυνόμος Β/Πάρεδρος:
Δημήτρης Ναλμπάντης (19, 21, 26/11)
Χαράλαμπος Βελισσάριος (23/11)
Kρινιώ:
Νίκη Χαζιράκη (19, 23/11)
Ζένια Αρτζέντη (21, 26/11)
Toύλα:
Βάσια Ζαχαροπούλου (19, 23/11)
Δήμητρα Κωτίδου (21, 26/11)
Μυρσούδα:
Θεοδώρα Μπάκα (19, 23/11)
Μιράντα Μακρυνιώτη (21, 26/11)
Γιατρός:
Διονύσης Τσαντίνης
Αμέρσα:
Ινές Ζήκου (19, 23/11)
Ελένη Δάβου (21, 26/11)
Κωνσταντής:
Βαγγέλης Μανιάτης (19, 23/11)

Νικόλαος Καραγκιαούρης (21, 26/11)

Πολυφωνικό Σύνολο:
Ειρήνη Δερέμπεη
Μαρία Μελαχροινού
Μάρθα Μαυροειδή
Μαρία Κώττη


Συμμετέχουν η Ορχήστρα, η Χορωδία και η Παιδική Χορωδία της ΕΛΣ στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής της αποστολής

Η νέα όπερα του Γιώργου Κουμεντάκη -παραγγελία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής- παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη στις 19 Νοεμβρίου 2014 στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Το λιμπρέτο του Γιάννη Σβώλου βασίζεται σε ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, τη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια μεγάλη παραγωγή σε μουσική διεύθυνση Βασίλη Χριστόπουλου και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη.

Αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι στηρίζει συστηματικά την ελληνική δημιουργία, η Εθνική Λυρική Σκηνή ανέθεσε το 2011 τη σύνθεση μιας νέας όπερας στον Γιώργο Κουμεντάκη, έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες με σαφές, διακριτό προσωπικό στίγμα, ο οποίος στο πλαίσιο μιας σύγχρονης μουσικής γλώσσας αξιοποιεί με γόνιμο τρόπο στοιχεία της ελληνικής δημοτικής παράδοσης. Είναι ακριβώς αυτή η πτυχή της μουσικής του Κουμεντάκη, που ταιριάζει ιδανικά στη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το αριστουργηματικό αυτό διήγημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο οποίο βασίζεται η νέα όπερα.

Η μουσική του Κουμεντάκη δεν επιχειρεί μια αναβίωση εποχής, αλλά μια “εσωτερική αναβίωση” του ψυχογραφήματος της ίδιας της Φραγκογιαννούς. H σύνθεση ακολουθεί κάθε βήμα της Φόνισσας - άλλοτε εξωτερικεύει τον ψυχισμό της και άλλοτε βυθίζεται στους σκοτεινούς και ανήλιαγους, υπόγειους διαδρόμους της ψυχής της. Άλλοτε κοιτάζει τον κόσμο κατάματα και άλλοτε χάνεται στην ονειροπόληση. Είναι στιγμές που νιώθουμε την απέραντη μοναξιά που βιώνει η Φραγκογιαννού και άλλοτε ο σαρκασμός αποσυμπιέζει τη φορτισμένη πλοκή.

“Άφησα τη μουσική να περιπλανηθεί και να εκφράσει αβίαστα και ελεύθερα τον ψυχισμό της Φραγκογιαννούς, φτάνοντας εκεί που δεν μπορεί να φτάσει η λογική" σημειώνει ο συνθέτης. Και συνεχίζει: “Προσπάθησα να πλησιάσω τις κρυφές πτυχές μιας ψυχοπαθολογικής; ψυχονευρωτικής; δυναμικής; αυταρχικής; σίγουρα σύνθετης προσωπικότητας που παίρνει μορφή μέσα από την συγκλονιστική λογοτεχνική προσέγγιση του Μέγιστου Παπαδιαμάντη. Πολύ συχνά μάλιστα, σβήνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πρωταγωνίστριας και συγγραφέα και γίνονται μέσα μου ένα και μόνο πρόσωπο. Όσο καιρό έγραφα τη Φόνισσα, προσπάθησα να ξεχάσω την εξωτερική της εμφάνιση, την ηλικία, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και να στραφώ, να φτάσω το νου που, όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, «ψηλώνει»”.

Η δράση της όπερας παρακολουθεί αυτήν του μυθιστορήματος, συμπυκνώνοντάς την στα ουσιώδη. Πρωταγωνιστεί η Χαδούλα ή Φραγκογιαννού, μια βασανισμένη μεσόκοπη γυναίκα που έχει αναλώσει τη ζωή της υπηρετώντας τους άλλους: γονείς, σύζυγο, παιδιά, εγγόνια. Απαυδισμένη και αντιλαμβανόμενη τη δυσμενή θέση των γυναικών σε φτωχές, αγροτικές κοινωνίες όπως η δική της, καταλήγει να πιστέψει ότι είναι αποστολή της να απαλλάξει τον κόσμο από τα κορίτσια. Ξεκινά στραγγαλίζοντας τη νεογέννητη εγγονή της και, επαναλαμβάνει το φονικό, πνίγοντας άλλα κορίτσια σε νερό. Καταδιωκόμενη στα βουνά από τις αρχές, η Φραγκογιαννού αποφασίζει να εξομολογηθεί, αλλά χάνεται στη θάλασσα καθώς προσπαθεί να φτάσει στο ερημητήριο του Αγίου Σώστη.

Η Φόνισσα εντάσσεται στην κατηγορία της Literaturoper, καθώς πρόκειται για όπερα απ’ ευθείας βασισμένη σε ένα λογοτεχνικό έργο. Βεβαίως, δεν πρόκειται για καινοφανές εγχείρημα, αντιθέτως εγγράφεται στον πυρήνα της λυρικής τέχνης από τις απαρχές της, στον πρώιμο 17ο αιώνα, και πολύ πιο έντονα κατά τον 18 ο, 19ο και 20ο και πάντα συντελείται σε σαφώς αναγνωρίσιμη συνάφεια προς το πρωτότυπο. Θεατρικά και λογοτεχνικά έργα των Ελλήνων τραγικών, του Μεταστάζιο, του Σαίξπηρ, του Ουγκώ, του Μεριμέ, του Γκαίτε, του Γουώλτερ Σκοτ, του Μπύχνερ, του Ντ’ Ανούντσιο, του Χόφμανσταλ, του Μαίτερλινκ, του Ντοστογιέφσκι, του Γκόγκολ και του Καζαντζάκη έχουν γίνει βάση για επιτυχημένες όπερες συνθετών του μπαρόκ, του κλασικισμού, το ρομαντισμού και του μοντερνισμού. “Όταν πρότεινα στον Γιώργο Κουμεντάκη τη σύνθεση μιας όπερας επάνω στη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, δικό μου κίνητρο ήταν το ενδιαφέρον για τον θερμό ψυχολογικό πυρήνα της νουβέλας, η αναμέτρηση με τις συσσωρευμένες φορτίσεις του εμβληματικού αυτού έργου στη διαχρονία και η περιέργεια να το δω και να το ακούσω μελοποιημένο σε μια σύγχρονη μουσική γλώσσα” αναφέρει ο συγγραφέας του ποιητικού κειμένου, Γιάννης Σβώλος.

Λίγο πριν την παγκόσμια πρώτη παρουσίαση της 19ης Νοεμβρίου 2014, η όπερα έχει πάρει τη σκηνική της μορφή μέσα από τη σκηνοθετική γραμμή τουΑλέξανδρου Ευκλείδη, τη σκηνική - εικαστική εγκατάσταση του Πέτρου Τουλούδη, ο οποίος μαζί με την Ιωάννα Τσάμη υπογράφει και τα κοστούμια και τους φωτισμούς του Βινίτσιο Κέλι.

Ο σκηνοθέτης της παραγωγής, Αλέξανδρος Ευκλείδης σημειώνει: “Η όπερα του Γιώργου Κουμεντάκη εστιάζει στον χαρακτήρα της Φόνισσας και αναδεικνύει, με τη χρήση της μουσικής, αυτό που είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί σε μία απλή σκηνική απόδοση του μυθιστορήματος: το ψυχικό τοπίο της ηρωίδας. Το στοίχημα της παράστασης είναι να αποδώσει αυτό ακριβώς το στοιχείο, υλοποιώντας επί σκηνής τον εφιαλτικό κόσμο της Φραγκογιαννούς. Έτσι, η όπερα αποδίδεται ως μονόδραμα, μέσα από το υποκειμενικό και διαταραγμένο βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Άλλωστε η Φόνισσα του Γιώργου Κουμεντάκη ισορροπεί, ανάμεσα στη μεγάλη και τη μικρή κλίμακα: χρησιμοποιεί τέσσερα χορωδιακά σχήματα και μεγάλη ορχήστρα για να αποδώσει τις λεπτές, εσωτερικές αποχρώσεις του ψυχισμού της ηρωίδας, που είναι το απόλυτο επίκεντρο της δράσης. Το πρώτο ανέβασμα μιας όπερας είναι μια τεράστια -και σπάνια- πρόκληση για την δημιουργική ομάδα, η οποία καλείται να ανεβάσει το έργο χωρίς να το έχει προηγουμένως ακούσει, δουλεύοντας απευθείας από την παρτιτούρα του συνθέτη”.

Στη σκηνική εγκατάσταση του Πέτρου Τουλούδη βλέπουμε το τοπίο ενός οικισμού δίπλα στη θάλασσα. Με ευαισθησία και πρωτοτυπία αποτυπώνεται η ελληνικότητα, ο ανοιχτός ορίζοντας, αλλά και η ανατροπή στη Β’ Πράξη της καταδίωξης, όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Έτσι αντί να τρέχει η Φόνισσα προς τα βουνά, όπως περιγράφει ο Παπαδιαμάντης, στην παράσταση συμβαίνει το αντίθετο. Η Φόνισσα μένει ακίνητη και η φύση είναι αυτή που γυρίζει γύρω της, την περικυκλώνει, την πνίγει και στο τέλος χάνεται.

Ο διακεκριμένος μαέστρος και μέχρι πρόσφατα Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Βασίλης Χριστόπουλος έχει αναλάβει τη μουσική διεύθυνση της παραγωγής. Εκτός από τους μονωδούς, η σύνθεση προβλέπει μεγάλη συμφωνική ορχήστρα (της ΕΛΣ), τρεις μουσικούς επί σκηνής (μπαγιάν, σαξόφωνο και κρουστά) καθώς επίσης τέσσερα χορωδιακά σύνολα. Η ανδρική χορωδία στο βάθος της σκηνής, σε ρόλο του ισοκράτη, εστιάζει στα δεινά της ανθρώπινης φύσης, ενώ μία πολυπληθής γυναικεία χορωδία λειτουργεί ως καθρέπτης της καθημερινότητας. Μια ακόμα γυναικεία χορωδία, ολιγομελής, με τέσσερις μοιρολογίστρες, ερμηνεύει χορωδιακά που βασίζονται στα πολυφωνικά τραγούδια της Ηπείρου. Η Παιδική χορωδία της ΕΛΣ έχει τον ρόλο του παιδικού χορού που τροφοδοτεί την εγκληματική φύση της Φραγκογιαννούς. Τη Χορωδία της ΕΛΣ διευθύνει ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος και την Παιδική Xορωδία της ΕΛΣ, η Μάτα Κατσούλη.

Ο ομώνυμος ρόλος είναι “τεραστίων διαστάσεων” όπως λέει χαρακτηριστικά ο συνθέτης, ενώ απαιτεί πρωτόγνωρες αντοχές γιατί η βασική πρωταγωνίστρια βρίσκεται περίπου δύο ώρες επί σκηνής: παρακολουθεί και κατευθύνει τα πάντα. Στην πρώτη διανομή θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο ρόλο την Ειρήνη Τσιρακίδου, ενώ στη δεύτερη την Τζούλια Σουγλάκου.

Η Ειρήνη Τσιρακίδου έκανε το ντεμπούτο της στην Εθνική Λυρική Σκηνή ως Αμέλια Γκριμάλντι στην όπερα Σιμόν Μποκανέγκρα. Η διεθνής πορεία της περιλαμβάνει εμφανίσεις σε σημαντικές λυρικές σκηνές, όπως αυτές των: Σκάλα του Μιλάνου, Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, Λιθέου της Βαρκελώνης, Κάρνεγκι Χωλ της Νέας Υόρκης, όπως και σε Μπιλμπάο, Ρώμη, Τεργέστη, Ντάλας, Τάλσα, Μινεσότα, Στρασβούργο, Αγία Πετρούπολη, Σαντιάγκο, Άμστερνταμ κ.ά. Είναι κάτοχος του βραβείου “Μαρία Κάλλας” της Όπερας του Ντάλας ως η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ερμηνεύτρια εκεί με τον ρόλο της Ερμιόνης του Ροσσίνι.

Η Τζούλια Σουγλάκου σπούδασε στην Αθήνα και στο Λονδίνο με υποτροφία “Μαρία Κάλλας”. Έχει συνεργαστεί με ΕΛΣ, ΜΜΑ, ΜΜΘ, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Φεστιβάλ Μουσικού Φλωρεντινού Μάη. Ερμήνευσε, μεταξύ άλλων, Ντόννα Άννα και Ντόννα Ελβίρα (Ντον Τζοβάννι), Κόμισσα Αλμαβίβα (Οι γάμοι του Φίγκαρο), Νέντα (Παλιάτσοι), Ανδρομάχη (Αποχαιρετισμός της Ανδρομάχης), Ελβίρα (Ερνάνης), Μήδεια (Μήδεια στην Κόρινθο), Αμέλια (Σιμόν Μποκκανέγκρα), Πρώτη κυρία (Ο μαγικός αυλός), Φράια (Ο χρυσός του Ρήνου), Λαίδη Μάκβεθ (Μάκβεθ), Λεονόρα (Ο τροβαδούρος), Μητέρα (Ο φυλακισμένος), Βρουνχίλδη (Λυκόφως των θεών), Σαντούτσα (Καβαλλερία ρουστικάνα), καθώς και τους ομώνυμους ρόλους σε Άννα Μπολένα, Τζοκόντα, Αριάδνη στη Νάξο. Έχει, επίσης, ερμηνεύσει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όπερες Ελλήνων συνθετών όπωςΤα ξωτικά νερά, Ανατολή (Μ. Καλομοίρη), Ρέα (Σ. Φ. Σαμάρα), Λυσιστράτη καιΑντιγόνη (Μ. Θεοδωράκη), Η επιστροφή της Ελένης (Θ. Μικρούτσικου), Πούσκιν(Φ. Τσαλαχούρη). Τραγούδησε ορατόρια, μετείχε σε συναυλίες μουσικής δωματίου και έδωσε πολλά προσωπικά ρεσιτάλ.
Στη διανομή της παραγωγής θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε καταξιωμένους και νεότερους Έλληνες Μονωδούς, όπως, μεταξύ άλλων, την Έλενα Κελεσίδη, τον Τάσο Αποστόλου, τον Νίκο Στεφάνου, τον Βαγγέλη Μανιάτη, τον Δημήτρη Ναλμπάντη, την Νίκη Χαζιράκη, τον Διονύση Τσαντίνη κ.ά.

[Η φόνισσα με μια ματιά]


Ο συνθέτης / Την τελευταία εικοσαετία ο Γιώργος Κουμεντάκης έχει αναδειχτεί σε έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του παρουσιάζονται τακτικά σε σημαντικές αίθουσες και φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Το 1985 ο Γκιαίργκι Λίγκετι, ένας από τους πατριάρχες του μουσικού μοντερνισμού, ξεχώρισε το ταλέντο του ανάμεσα σε άλλους νέους Ευρωπαίους συνθέτες. Το 1992 κέρδισε το περίφημο Prix de Rome ενώ την περίοδο 1998-2000 εργάστηκε ως composer in residence για την Κλίο Γκουλντ και το σύνολο BT Scottish Ensemble στο Λονδίνο. Το 2004 διετέλεσε μουσικός διευθυντής, συνθέτης και δημιουργός μουσικού σεναρίου των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων-Αθήνα 2004. Το 2007/8 συμμετείχε στο Πολιτιστικό Έτος της Ελλάδας στην Κίνα με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Πεκίνου υπό τον Ταν Λίχουα. Το 2008 συνέθεσε το έργο Point of no Return μετά από ανάθεση του Kronos Quartet. Το 2012 η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του αφιέρωσε τον κύκλο συναυλιών «Πορτρέτο συνθέτη» με σειρά παραστάσεων και συναυλιών.

Έργα για φωνή κατέχουν σημαντική θέση στο έργο του: Η φόνισσα είναι η πέμπτη του όπερα. Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον του συνθέτη έχει στραφεί στον παραδοσιακό ήχο. Όπως σημειώνει στο κείμενό του ο μουσικολόγος Γιάννης Σαμπροβαλάκης, «ο συνθέτης δεν δανείζεται το θεματικό υλικό από την παράδοση, αλλά επιστρέφει σε αυτήν λειτουργώντας ως ο ‘ανώνυμος δημιουργός’ του παρελθόντος».

Ο λιμπρετίστας / Ο μουσικοκριτικός Γιάννης Σβώλος συνεργάστηκε το 2010 με τον σκηνοθέτη Αλέξη Ευκλείδη στην παραγωγή ενός μουσικοθεατρικού θεάματος για το Φεστιβάλ Αθηνών με τίτλο «Unknown dialects – 8 μουσικές διαλέξεις», βασισμένου σε μουσική του συνθέτη Γιώργου Κουμεντάκη και με θέμα την πρόσληψη/εγγραφή ακουσμάτων της παραδοσιακής μουσικής στην σύγχρονη μουσική. Το λιμπρέτο της Φόνισσας είναι η πρώτη του δουλειά στο πεδίο της όπερας. Βασίζεται στο γνωστό «κοινωνικό μυθιστόρημα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στη διαδικασία προσαρμογής για τη λυρική σκηνή επιλέχθηκαν και διασκευάστηκαν πρωτότυπα αποσπάσματα, συμπυκνώνοντας τη δράση σε ένα τελικό κείμενο κατάλληλο να λειτουργήσει ως βάση μελοποίησης από το συνθέτη.


Το έργο / Η Φόνισσα είναι όπερα σε δύο πράξεις, που βασίζεται στο «κοινωνικό μυθιστόρημα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.


[Σύνοψη]


Α’ Πράξη / Η ιστορία διαδραματίζεται στη Σκιάθο. Η Χαδούλα, μια ηλικιωμένη χήρα, έζησε μια ζωή βασανισμένη, ως παιδί, σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, μαθημένη να υπηρετεί τους άλλους χωρίς αντιρρήσεις. Παρότι η ίδια υπήρξε άξια και στήριξε την οικογένειά της, τη φωνάζουν Φραγκογιαννού, από το όνομα του ακαμάτη άντρα της Γιάννη Φράγκου. Η πείρα τη δίδαξε ότι για ένα κορίτσι που γεννιέται και μεγαλώνει σε φτωχό περιβάλλον, όπως μεγάλωσε η ίδια, η ζωή δεν είναι μόνο πολύ δύσκολη, αλλά επιπλέον επιβαρύνει την υπόλοιπη οικογένεια. Εκείνο που της φαίνεται αβάσταχτο είναι το ζήτημα της προίκας, που κατά τη γνώμη της βαραίνει κάθε οικογένεια ήδη από τη γέννηση ενός κοριτσιού.

Ένα βράδυ, καθώς ξενυχτά πάνω από την κούνια της άρρωστης νεογέννητης εγγονής της, η οποία μάλιστα έχει το ίδιο όνομα μ’ εκείνη, η Χαδούλα αναλογίζεται τη ζωή της και τα βάσανα που πέρασε. Το μυαλό της θολώνει και αποφασίζει πως είναι καλύτερα να στραγγαλίσει το μικρό κορίτσι. Ο γιατρός γνωματεύει θάνατο από βήχα, τον οποίο θεωρεί φυσιολογικό. Αρχικά, η Φραγκογιαννού βασανίζεται από τύψεις, αλλά κατά βάθος πιστεύει ότι έπραξε σωστά. Μάλιστα, καταλήγει στην πεποίθηση πως η μοίρα την έχει τάξει να απαλλάξει τον κόσμο από τα μικρά κορίτσια. Έτσι, χωρίς καθόλου ενοχές πλέον, καθώς ξενοπλένει ρούχα για κάποιες εύπορες γειτόνισσες, η Χαδούλα βρίσκει την ευκαιρία να θανατώσει ακόμα δύο μικρά κορίτσια, πνίγοντάς τα στη στέρνα γύρω από την οποία παίζουν.


Β’ Πράξη / Η αστυνομία την ανακρίνει, αλλά, απουσία αποδείξεων και μαρτύρων, προσωρινά την αφήνει ελεύθερη. Μόνο μετά από έναν ακόμα θάνατο, όταν άλλο ένα κορίτσι πνίγεται σε πηγάδι, αποφασίζεται η δίωξη καθώς η Χαδούλα ήταν και πάλι η μόνη παρούσα στον πνιγμό. Δεν έσπρωξε η ίδια το κορίτσι, αλλά ευχόταν να πέσει. Λίγο αργότερα, καθώς βλέπει τους αστυνομικούς να πλησιάζουν το σπίτι της αντιλαμβάνεται ότι έρχονται να τη συλλάβουν και αποφασίζει να το σκάσει. Κρύβεται αρχικά σε μια γειτόνισσα και φίλη, με την οποία θυμούνται τα παλιά. Ξέρει όμως ότι αργά ή γρήγορα θα την εντοπίσουν και αποφασίζει να φύγει για μέρη απόκρημνα, ερημικά, που γνώριζε από τα παιδικά της χρόνια.

Οι αστυνομικοί και οι εφιάλτες την καταδιώκουν. Εξουθενωμένη, η Χαδούλα αποφασίζει να καταφύγει στον μεγαλόψυχο ερημίτη, στο ξωκλήσι του Άγιου Σώστη, που βρίσκεται σε βράχο μες τη θάλασσα. Εκεί θα εξομολογηθεί, ελπίζοντας να βρει συγχώρεση και άσυλο. Η Χαδούλα φτάνει στο στενό πέρασμα, καθώς έρχονται τα νερά. Όμως, οι αστυνομικοί βρίσκονται πια κοντά της. Έτσι, εκείνη ορμά στη θάλασσα και στρέφεται πίσω για να δει. Τότε αντικρίζει απέναντι ένα χωράφι, το προικιό της. Τα νερά ανεβαίνουν. Δεν προλαβαίνει να διαβεί το πέρασμα. Χάνεται στα μισά του δρόμου «μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης».



ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ARTéfacts ensemble Amok



ARTéfacts ensemble
Amok
12 Νοεμβρίου 2014, 8.30μμ, Μουσική στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση / Onassis Cultural Centre Athens


https://www.youtube.com/watch?v=0Vc2IcMie0A

Οι Artefacts Ensemble επιστρέφουν στη Στέγη με μια συναυλία-παράσταση-αφιέρωμα στο έργο του Ιταλού συνθέτη Fausto Romitelli (1963-2004), με αφορμή τα 10 χρόνια από τον θάνατό του.

Ο Φάουστο Ρομιτέλλι υπήρξε οραματιστής συνθέτης και η φήμη του έχει γιγαντωθεί στα χρόνια που ακολούθησαν τον πρόωρο χαμό του. Κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκός, είναι ίσως ο μόνος συνθέτης που κατάφερε να συνταιριάξει τους ήχους της ψυχεδελικής ροκ και της trance με τη σύγχρονη «λόγια» μουσική. Δεξιοτέχνης της ενορχήστρωσης, όπου είναι έντονο το ηλεκτρονικό στοιχείο, ο Ρομιτέλλι και η συναρπαστική μουσική του έχουν ένα μοναδικό πνευματικό δυναμισμό. Κανένας ήχος του δεν είναι ουδέτερος, καθαρός ή «αθώος».

Μια και ο ίδιος είχε εντάξει το οπτικό στοιχείο στα έργα του, μέσα από τη συνεργασία με τον video-artist Paolo Pacini, οι συνθέσεις του αποτελούν τέλειο «υλικό» στα χέρια του ARTéfacts ensemble, για μια απογειωτική συναυλία στο γνωστό πολυδιάστατο ύφος του συνόλου.

Και τι θα ήθελε να προκαλέσει το σύνολο στο κοινό, παίζοντας με τον τίτλο του ενός από τα τρία έργα του προγράμματος; (Α)κόμα και αμόκ λοιπόν!

Πρόγραμμα
Trash TV Trance (electric guitar solo)
Amok Koma (for ensemble)
An Index of Metals (video – opera)


Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση / Onassis Cultural Centre Athens
Συγγρού 107, 117 45 Athens, Greece
http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1748 

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ορφέας και Ευρυδίκη, ένας μύθος εγγύηση για επιτυχία στη μουσική Από τον Κώστα Ζουγρή

"Ορφέας και Ευρυδίκη", λεπτομέρεια από πίνακα του Jean-Baptiste-Camille Corot, 1861. http://el.wikipedia.

Ορφέας και Ευρυδίκη, ένας μύθος εγγύηση για επιτυχία στη μουσική
Από τον Κώστα Ζουγρή

Είναι πασιφανές ότι η ελληνική μυθολογία έχει τροφοδοτήσει άπειρες φορές όλες τις μορφές τέχνης στο πέρασμα των αιώνων. Μερικοί μύθοι όμως έχουν μια ξεχωριστή απήχηση στον μουσικό χώρο και καταφέρνουν με διάφορες παραλλαγές να προκαλούν το ενδιαφέρον των φίλων της μουσικής που ανήκουν σε εντελώς διαφορετικό χώρο.

Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης είναι σίγουρα ένας από αυτούς, αφού τον συναντάμε στον χώρο της όπερας, στο σύγχρονο ροκ, στην ελληνική μουσική και σε αρκετά ακόμα μουσικά είδη.

Η απήχηση που έχει βέβαια ο μύθος του Ορφέα στη μουσική κρίνεται απόλυτα φυσιολογική αν λάβουμε υπ' όψιν ότι ο Πίνδαρος (522-442 π.Χ.) αναφέρεται σ' αυτόν ως «ο πατέρας των τραγουδιών».

Ο Ορφέας ήταν η κύρια εκπροσώπηση της τραγουδιστικής τέχνης και της λύρας, της οποίας θεωρείται και ο εφευρέτης ή αυτός που την τελειοποίησε.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ορφέας γεννήθηκε στο χωριό Πιμπλεία, δίπλα στον Ολυμπο, και ήταν βασιλιάς των Κικόνων, μητέρα του ήταν η μούσα Καλλιόπη. Ο μυθογράφος Κόνων γράφει ότι ήταν και Βασιλιάς των Μακεδόνων.

Παράλληλα, από τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας. Με τη δύναμη της μουσικής και των τραγουδιών του μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δένδρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματάει τη ροή των ποταμών.

Το όνομά του δεν απαντά στον Ομηρο και τον Ησίοδο, γι' αυτό ο Αριστοτέλης αμφισβητούσε την ύπαρξή του.

Η νύμφη με το όνομα Ευρυδίκη ήταν σύζυγος του Ορφέα. Σύμφωνα με τον μύθο, ενώ δραπέτευσε από τον Αρισταίο, δαγκώθηκε από ένα ερπετό και πέθανε. Αλλόφρων, ο Ορφέας έπαιξε τόσο λυπητερά τραγούδια και τραγούδησε τόσο θρηνητικά, ώστε όλοι οι θεοί και οι νύμφες δάκρυσαν και τον συμβούλευσαν. Ο Ορφέας κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο και με τη μουσική του απάλυνε την καρδιά του Αδη και της Περσεφόνης -ήταν ο μόνος που τα κατάφερε ποτέ-, οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη. Αλλά η συμφωνία που συνόδευε την απόφαση ήταν πως έπρεπε να περπατά μπροστά από αυτή και να μην κοιτάξει πίσω μέχρι να φτάσει στον πάνω κόσμο.

Μέσα στην αγωνία του αθέτησε την υπόσχεση και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε πάλι από τη θέασή του.

Αρκετοί αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Πλάτωνας, ο Αισχύλος, ο Οβίδιος και ο Βιργίλιος, ασχολήθηκαν με την επίσκεψη του Ορφέα στον Κάτω Κόσμο δίνοντας διάφορες εκδοχές.

Η πιο πρόσφατη μουσική αναφορά στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης έγινε πριν από μερικούς μήνες με την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού άλμπουμ από την αμερικανίδα τραγουδίστρια Anais Mitchell. Είναι το τέταρτο για την τραγουδίστρια, που κατοικεί στην Πολιτεία του Vermont και έχει τίτλο Hadestown (Η Πόλη του Αδη).

Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται φολκ όπερα και εκτός από τη Mitchell συμμετέχουν τραγουδώντας και ο Bon Iver στον ρόλο του Ορφέα και η Ani DiFranco στον ρόλο της Περσεφόνης. Η Mitchell υποδύεται την Ευρυδίκη και ο Greg Brown τον Αδη.

Μία άλλη πρόσφατη επιστροφή στην επικαιρότητα για τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης ήταν η επιτυχία που γνωρίζει ξανά έπειτα από σχεδόν 40 χρόνια, το άλμπουμ του ολλανδικού συγκροτήματος των Focus, Moving Waves, χάρη στη χρησιμοποίηση σε διαφήμιση του τραγουδιού που υπάρχει σ' αυτό, Hocus Pocus.

Στο άλμπουμ υπάρχει η διάρκειας 23' διασκευή στην όπερα του Jacopo Peri, Euridice, που αναφέρεται στον μύθο. Οι Focus χρησιμοποιούν τον τίτλο Eruption στη δική τους εκδοχή.

Ο ιταλός συνθέτης Jacopo Peri θεωρείται ο εφευρέτης της όπερας και η Euridice (1600) είναι η πρώτη όπερα που έχει διασωθεί στις μέρες μας. Ο ίδιος έχει γράψει περίπου το 1597 και την Dafne, έργο που είχε τα χαρακτηριστικά όπερας.

Ο ποιητής Ottavio Rinuccini έγραψε τα λόγια και στις δύο.

Τον Σεπτέμβριο του 2004, ο Nick Cave με τους Bad Seeds κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus, που ο δεύτερος δίσκος του αποτελεί αναφορά του Cave στον μύθο του Ορφέα δείχνοντάς μας για ακόμα μία φορά την εκτίμηση που έχει ο μεγάλος αυστραλός καλλιτέχνης για τη χώρα μας, τους μύθους της και την ιστορία της, εξηγώντας με τον δικό του τρόπο και τις συχνές επισκέψεις του στην Ελλάδα.

Ο Μαύρος Ορφέας (Orfeo Negro), η γνωστή ταινία του 1959 σε σκηνοθεσία Μαρσέλ Καμί, είναι βέβαια μία σύγχρονη μεταφορά του μύθου του Ορφέα από τον βραζιλιάνο μουσικό Vinicius de Moraes, με υπόθεση που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Καρναβαλιού στο Ρίο.

Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών και έκανε γνωστό τον ρυθμό της μπόσα νόβα σε όλο τον κόσμο μέσα από τραγούδια όπως τα Manha de Carnaval, Felicidad κ.ά.

Το έργο του Claudio Monteverdi, L' Orfeo, με στίχους του Alessandro Striggio, βασίζεται και αυτό στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης και είναι από τα πρώτα που χαρακτηρίζονται σαν όπερα. Παίχτηκε για πρώτη φορά το 1608 στο ετήσιο Καρναβάλι στην πόλη της Μάντοβα.

Ορφέας και Ευρυδίκη λέγεται η όπερα που έγραψε το 1762 ο γεννημένος στη Βαυαρία Christoph Willibald Gluck, σε ιταλικό λιμπρέτο που έγραψε ο Ranieri de' Calzabigi.

Ο Jacques Offenbach έγραψε την οπερέτα σε τέσσερις πράξεις Orphee aux Enfers (Ο Ορφέας στον Κάτω Κόσμο) το 1858, σε λιμπρέτο των Hector Cremieoux και Ludovic Halevy. Θεωρείται η πρώτη ολοκληρωμένη οπερέτα.

L' Anima del Filosofo (Orfeo ed Euridice) λέγεται η όπερα του Haydn και Il Pianto d'Armonia Sulla Morte Di Orfeo, η καντάτα για τενόρο, χορωδία και ορχήστρα του Rossini.

Το βρετανικό συγκρότημα των Herd, που μέλος του ήταν ο Peter Frampton, στη δεκαετία του '60 βασίστηκε στον μύθο για να γράψει την επιτυχία του From The Underworld.

Ο μύθος του Ορφέα έχει παρουσία με το ομώνυμο τραγούδι στο άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι Reflections, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1970 με το συγκρότημα New York Rock And Roll Enseble, μέλος των οποίων ήταν τότε ο γνωστός μετέπειτα συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής Michael Camen.

ΟΜάνος έχει γράψει και Το Τραγούδι της Ευρυδίκης για τη θεατρική παράσταση του 1959, που τραγουδά η Νάνα Μούσχουρη:

Ετσι καθώς στεκόμουν στον σταθμό μονάχη είχες γυρίσει παίζοντας τη ράχη με είδες σε είδα θέλησα ένα χάδι μα ο σκοπός σου κίνησε στο δρόμο.

Τον πήραν τραίνα τον πήραν σύννεφα καπνού τον πήρανε τα μάτια σου και χάθηκαν στον Αδη.

Είσαι καλός είσαι κακός δεν ξέρω, Πως σε λέν' Ορφέα κι εμένα Ευρυδίκη.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ορφέας στο τέλος της ζωής του περιφρόνησε τη λατρεία όλων των θεών, εκτός του ήλιου, και ένα πρωί σκοτώθηκε στο όρος Παγγαίο από Θρακικές Μαινάδες που τον έσκισαν σε κομμάτια κατά τη φρενίτιδα των βακχικών τους οργίων, επειδή δεν τιμούσε τον πρώην προστάτη του Διόνυσο, το μαντείο του οποίου υπήρχε στο βουνό.

Οι Μούσες συνέλεξαν τα κομμάτια του κορμιού του και τα έθαψαν κάτω από τον Ολυμπο. Η ψυχή του επέστρεψε στον Κάτω Κόσμο, όπου συναντήθηκε ξανά με την αγαπημένη του Ευρυδίκη.
apotis4stis6@yahoo.gr
Πηγή
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=208175

Νικόλας Σπανός Κόντρα τενόρος Nicholas Spanos countertenor


























Nicholas Spanos - Che puro ciel - Ch.W.Gluck "Orfeo" (1889 version)

Nicholas Spanos countertenor
Ρεπερτόριο* : ακούστε τον Νικόλα Σπανό στο ιστολόγιό του http://www.nicholas-spanos.com


Ο ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΟΣ σπούδασε τραγούδι με την Ελένη Λιώνα και τον Άρη Χριστοφέλλη. Συνέχισε τις σπουδές του στο University of Maryland School of Music στις Η.Π.Α. με καθηγήτρια τη Linda Mabbs ως υπότροφος του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» Αθηνών (υποτροφία «Αλεξάνδρα Τριάντη», 2000) και του Πανεπιστημίου, απ’ όπου αποφοίτησε με Master’s Degree στον τομέα Voice / Opera Performance. Επιπλέον, ολοκλήρωσε το Postgraduate Course Lied & Oratorium από το Universität für Musik und Darstellende Kunst της Βιέννης (τάξη Charles Spencer).

Υπήρξε ενεργό μέλος σεμιναρίων με επιφανείς καθηγητές (Kurt Equiluz, Delores Ziegler, Anna Tomowa -Sintow, Michael Chance). Έχει διακριθεί για τη συμμετοχή του σε όπερες, ορατόρια και ρεσιτάλ. Έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την Ορχήστρα των Χρωμάτων, τα Μουσικά Σύνολα της Ε.Ρ.Τ., την Bach Sinfonia (Η.Π.Α.) καθώς και με μικρότερα σύνολα παλιάς μουσικής στην Ελλάδα και τις Η.Π.Α. Από το 2002 είναι τακτικός συνεργάτης των ελληνικών baroque ensembles “Ex Silentio” και “Latinitas nostra”.

Το Νοέμβριο του 2002 βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής με Τιμητική Διάκριση ως «Καλύτερος Νέος Τραγουδιστής της χρονιάς» για την ερμηνεία του στο ρόλο του Αρσαμένη(«Ξέρξης», Ε.Λ.Σ.), ενώ το φθινόπωρο του 2006 απέσπασε το Α΄ Βραβείο στον πανελλήνιο Διαγωνισμό Λυρικού Τραγουδιού της «ΤΕΧΝΗΣ».

Επιπλέον, έχει συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις όπερας του Händel («Ορέστης», 2004 και «Ταμερλάνος», 2006) από τη γερμανική δισκογραφική εταιρεία MDG, καθώς και στην ηχογράφηση "L'Olimpiade" (2011) της Venice Baroque Orchestra από την δισκογραφική NAÏVE.

Aναλυτικότερα :
Ο Νίκος Σπανός γεννήθηκε στην Ελλάδα, όπου σπούδασε αρχικά τραγούδι με την Ελένη Λιώνα και τον Άρη Χριστοφέλλη, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό τμήμα του University of Maryland School ofMusic στις Η.Π.Α. με καθηγήτρια τη Linda Mabbs, soprano (τραγούδι) και τον Leon Major, σκηνοθέτη(σκηνική παρουσία), με υποτροφία του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» Αθηνών καθώς και του ίδιου του πανεπιστημίου, απ' όπου αποφοίτησε με Master’s Degree στον τομέα Voice / Opera Performance. Είναι επίσης κάτοχος πτυχίων Ανώτερων Θεωρητικών (Αρμονία και Αντίστιξη) από το Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, τάξη Ν. Σολομωνίδη. Υπήρξε ενεργό μέλος πολλών σεμιναρίων με καθηγητές όπως ο Kurt Equiluz, η DeloresZiegler, η Anna Tomowa - Sintow και ο Michael Chance. Το 2007 και το 2008 δίδαξε Μπαρόκ ερμηνεία και τεχνική τραγουδιού στο Μουσικό Χωριό - Άγιος Λαυρέντιος. Το 2006 ίδρυσε το "Φωνητικό Σύνολο Τρισεύγενη Καλοκύρη" το οποίο και διευθύνει έκτοτε.

Έχει διακριθεί για τη συμμετοχή του σε όπερες αλλά και σε ορατόρια και ρεσιτάλ. Τόσο ο ελληνικός όσο και ο διεθνής Τύπος έχουν αναφερθεί ευνοϊκότατα για την φωνητική και σκηνική παρουσία του, με φράσεις όπως «μεγαλη αποκάλυψη», «τραγούδι μελωδικό και απαλό, αλλά χρωματισμένο με πάθος», «συγκινητική τρυφερότητα και υποδειγματική μουσικότητα», «εντυπωσιακή, άψογη τεχνική και εκφραστική καθαρότητα», «ηδύφωνος κόντρα τενόρος». Το γαλλικό περιοδικό όπερας “Opèra International” αναφέρεται στη φωνή του ως «αναπάντεχα δυνατή για το είδος» και μιλά για «μουσική ευτυχία», ενώ άλλο περιοδικό (L’opèra) εξαίρει το «γλυκό χρώμα, όμορφο legato και ικανότητα διάνθισης, τα οποία συμβαδίζουν με πειστική ηθοποιία». Αναφορές στον γερμανικό και ιταλικό Τύπο μιλούν για «γλυκειά φωνή γεμάτη έκφραση» και «μουσική ευφυία, η οποία προσφέρει άψογο έλεγχο στις τεχνικές του ικανότητες». Η εφημερίδα Washington Post τον αποκάλεσε «ασυνήθηστο κόντρα τενόρο».






Έχει συνεργαστεί με νέους έλληνες συνθέτες τραγουδώντας έργα τους (Γ. Κουρουπός, Δ. Καμαρωτός, Κ. Σελαμσής, Γ. Κουμεντάκης) αλλά και ξένους (D. Soldier, M. Rosano), καθώς και με ορχήστρες όπως ηΚρατική Ορχήστρα Αθηνών, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, η Δημοτική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης,η Ορχήστρα των Χρωμάτων, η Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Δανίας, η Bach Sinfonia(Η.Π.Α.), καθώς και με μικρότερα σύνολα παλιάς μουσικής στην Ελλάδα και τις Η.Π.Α., οπως οι "Ex Silentio"και οι "Latinitas Nostra". «Ενας θαυμάσιος, παθιασμένος και αρρενωπός Αρσαμένης», συμμετείχε στην όπερα του G. F. Händel “Ξέρξης” στην Εθνική Λυρική Σκηνή τον Ιανουάριο του 2002 (και το Δεκέμβριο του 2003 σε επανάληψη), ενώ τον Οκτώβριο του 2002 εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών συμμετέχοντας στην οπερα του Richard Strauss “Die Frau ohne Schatten” (“Η γυναίκα δίχως σκιά”, ρόλος “Der Hüter derSchwelle”) δίπλα σε ονόματα διεθνούς εμβελείας όπως ο Michael Schønwandt, η Inga Nielsen, η Eva Martonκαι η Marilyn Zschau. Επίσης, τον ίδιο μήνα εμφανίστηκε στο Μέγαρο Αθηνών, συμμετέχοντας στο Gala των υποτρόφων του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής». Τον Ιανουάριο του 2003 ερμήνευσε το ρόλο του Ruggieroστην όπερα “Orlando Furioso” του A.Vivaldi, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ τον Ιούλιο του ίδιου έτους εμφανίστηκε ως Φιλοκτήτης στην όπερα του Händel “Oreste” (παραγωγή Νομαρχίας Κορίνθου) στην αρχαία Κόρινθο (σε επαναληψη, Ιανουάριος 2004, Ε.Λ.Σ.). Συμμετειχε επίσης στην ηχογράφηση της όπερας αυτής στη Γερμανία από τη δισκογραφική εταιρεία MDG. Το Μάρτιο του 2004 συμμετείχε στην όπερα του GyörgiLigeti “Le Grand Macabre” στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ερμηνεύοντας το ρόλο του Πρίγκηπα ΓκοΓκό.Ακολούθησε κατόπιν ο πρίγκηψ Ορλόφσκυ στη "Νυχτερίδα" του J.Strauss στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στην Όπερα Θεσσαλονίκης. Το 2006 ενσάσκωσε τον Ταμερλάνο στην ομώνυμη παραγωγή της όπερας του Händel από το Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ το 2007 τραγούδησε το μέρος του ακολούθου (Page) στη "Σαλώμη" του R. Strauss, παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.



GEORG FRIEDRICH HÄNDEL
"ORESTE" HWV A11
Role : PHILOCTETES
MDG 609 1273-2


TAMERLANO
GEORG FRIEDRICH HÄNDEL 
"TAMERLANO" HWV 18
Role : TAMERLANO
MDG 609 1457-2
Για όλους τους παραπάνω ρόλους έχει αποσπάσει θερμές κριτικές από τον ελληνικό αλλά και το διεθνή Τύπο. Το Νοέμβριο του 2002 βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής με Τιμητική Διάκριση ως «καλύτερος νέος τραγουδιστής της χρονιάς» για την ερμηνεία του στο ρόλο του Αρσαμένη(«Ξέρξης»). Οι ρόλοι που έχει τραγουδήσει περιλαμβάνουν επίσης το Νέρωνα στη «Στέψη της Ποππαίας»του Claudio Monteverdi καθώς και τον Ορφέα στην όπερα «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Christoph W.Gluck, όπως και αρκετούς ρόλους σύγχρονων συνθετών. Το οπερατικό του ρεπερτόριο κυμαίνεται από το πρώιμοBaroque μέχρι και ρόλους σε έργα 20ού αι., γραμμένους για τη συγκεκριμένη φωνή, όπως ο ρόλος τουOberon στο έργο του Benjamin Britten “Midsummer Night’s Dream”.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

2002 Master of Music (Voice/Opera Performance)
University of Maryland, College Park (Linda Mabbs, Φωνή, John Greer, Μουσική Προετοιμασία, Leon Major, Σκηνοθέτης).

1999 Πτυχίο Αντίστιξης
Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, τάξη Ν. Σολομωνίδη.

1997 Πτυχίο Αρμονίας
Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, τάξη Ν. Σολομωνίδη.

1996 – 2000 Ιδιαίτερα μαθήματα τραγουδιού
(δάσκαλοι: Ελένη Λιώνα, Άρης Χριστοφέλλης).

ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ
Σύλλογος "Φίλοι της Μουσικής", Κληροδότημα "Αλεξάνδρα Τριάντη", 2000-2002.

UMD School of Music, ετήσιο βοήθημα, 2000 - 2002.

ΓΛΩΣΣΕΣ

Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά.

ΒΡΑΒΕΙΑ
Α΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Τραγουδιού της «ΤΕΧΝΗΣ» (Σεπτέμβριος 2006).
Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης της Χρονιάς 2002 (απονομή από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής).

ΣΚΗΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ιανουάριος 2002
Πρωταγωνιστικός ρόλος στην όπερα του G.F. Händel “ΞΕΡΞΗΣ” (ρόλος : ΑΡΣΑΜΕΝΗΣ – 4 παραστάσεις, μαέστρος Βασίλης Χριστόπουλος, σκηνοθέτης James Robert Carson - Ε.Λ.Σ.).

Ιανουάριος 2002
Ατομικό ρεσιτάλ στο «Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών» στη Θεσσαλονίκη.

Φεβρουάριος 2002
Συμμετοχή ως σολίστ στην όπερα του αμερικανού συνθέτη Robert Convery “CLARA SCHUMANN” (ρόλος :LUDWIG, παγκόσμια πρεμιέρα, UMD Opera Studio, Clarice Smith Performing Arts Center, Maryland, Η.Π.Α.).

Μάιος 2002
Πρωταγωνιστικός ρόλος στην όπερα του Cl. Monteverdi «L’INCORONAZIONE DI POPPEA» (ρόλος : NERONE, 4 παραστάσεις, μαέστρος Ken Slowick, σκηνοθέτης Leon Major, UMD Opera studio, Clarice Smith PerformingArts Center, Maryland, Η.Π.Α.).

Αύγουστος 2002
Συμμετοχή ως διδασκόμενος και σολίστ στο 14ο διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης και Πολιτισμού στο Πόρτο-Χέλι, με διδάσκοντα καθηγητή τον Αρη Χριστοφέλλη.

Οκτώβριος 2002
Συμμετοχή ως σολίστ στην όπερα του R. Strauss «Η γυναίκα δίχως σκιά» (ρόλος : Hüter der Schwelle, 4 παραστάσεις, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Δανίας, μαέστρος Michael Schønwandt, σκηνοθέτης Michael Hampe).

Οκτώβριος 2002
Συμμετοχή στο Gala των υποτρόφων του Συλλόγου «Οι φίλοι της μουσικής» σε συνεργασία με την Κ.Ο.Α. (μαέστρος Λουκάς Καρυτινός, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών).

Νοέμβριος 2002
Συμμετοχή στο σεμινάριο τραγουδιού του κόντρα τενόρου Michael Chance στο ωδείο «Νικόλαος Μάντζαρος» στην Αθήνα.

Νοέμβριος 2002
Ρεσιτάλ μπαρόκ μουσικής σε συνεργασία με μικρό σύνολο μπαρόκ μουσικής από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ( Σύγχρονο Ωδείο Θεσσασλονίκης, αίθουσα Τερζιάν ).

Νοέμβριος 2002
Βράβευση από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης, ...«για τη συμμετοχή του στην όπερα ΞΕΡΞΗΣ του Χαίντελ, δια της οποίας ανεδείχθη άξιος ερμηνευτής του απαιτητικού ρόλου του Αρσαμένους» (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος).

Δεκέμβριος 2002
Συναυλία μπαρόκ με τίτλο “Musica poetica”, σε συνεργασία με μικρό σύνολο μπαρόκ μουσικής από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών, Θεσσαλονίκη).

Ιανουάριος 2003
Πρωταγωνιστικός ρόλος στην όπερα του A. Vivaldi “ORLANDO FURIOSO” (ρόλος : RUGGIERO - 5 παραστάσεις, μαέστρος Βασίλης Χριστόπουλος, σκηνοθέτις Μαρία Γυπαράκη, - Ε.Λ.Σ.).

Φεβρουάριος 2003
Συναυλία μπαρόκ μουσικής σε συνεργασία με το οργανικό σύνολο μπαρόκ “Ex Silentio” στο κινηματοθέατρο «Τριανόν» στην Αθήνα (διοργάνωση : Ορχήστρα των Χρωμάτων).

Μάιος 2003
Ρεσιτάλ privé στην Ολλανδική Πρεσβεία ενώπιον του Ολλανδού Πρέσβυ και των καλεσμένων του, μεταξύ των οποίων και ο Sir Neville Marriner.

Μάιος 2003
Ρεσιτάλ στο Ολλανδικό Ινστιτούτο Αθηνών σε συνεργασία με το οργανικό σύνολο μπαρόκ “Ex Silentio”.

Ιούλιος 2003
Πρωταγωνιστικός ρόλος στην όπερα του G.F. Händel «ΟΡΕΣΤΗΣ» (ρόλος : ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ - 2 παραστάσεις, μαέστρος Γιώργος Πέτρου, σκηνοθέτις Μαρία Γυπαράκη - υπαίθρια παράσταση στον αρχαιολογικό χώρο της Κορίνθου, υπό την αιγίδα της Νομαρχίας Κορινθίας).

Μάρτιος 2004
Πρωταγωνιστικός ρόλος στην όπερα του G. Ligeti "Le Grand Macabre" (ρόλος: Πρίγκηψ Γκογκό, 4 παραστάσεις, μαέστρος Ηλίας Βουδούρης, σκηνοθέτις Αναστασία Βαρέλη / Eike Gramms, Ε.Λ.Σ.).

Έγραψαν για τον Νικόλα Σπανό :

Nicholas Spanos: A Brilliant New Greek Alto.

"ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ" του A. Caldara

[...το ελληνικό σύνολο μπαρόκ μουσικής "Latinitas Nostra", σε οκταμελή σύνθεση υπό τον τσεμπαλίστα Μάρκελλο Χρυσικόπουλο, παρουσίασε στην αίθουσα "Δημήτρης Μητρόπουλος" την "Ολυμπιάδα" του Αντόνιο Καλντάρα (04.03.2009)... Τυπική όπερα ιταλικού μπαρόκ του 18ου αιώνα, με διαπλεκόμενες ιστορίες δύο ερωτευμένων ζευγαριών, δόθηκε δραστικά συνεπτυγμένη, σε συναυλιακή μορφή... Η ακρόαση εξέπληξε αποκαλύπτοντας ένα πολύ ωραίο έργο, γραμμένο σε μουσικό ιδίωμα με ευδιάκριτη, ιδιαίτερα καλλιεργημένη προσωπική υπογραφή, γεμάτο από αριστουργηματικές άριες χαρακτήρα (θρήνοι, άριες οργής κ.λπ.). Τραγούδησαν επτά Ελληνες μονωδοί (Δημοπούλου, Σπανός, Μπάκα, Αδριανός, Μαγουλάς, Ιδομενέως, Αγγελάκης)... Το ακρόαμα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και περιλάμβανε κορυφαίες στιγμές στις οποίες κάθε βασικός ερμηνευτής είχε ευκαιρία να προβάλει το στίγμα του... τις λυρικές σελίδες του Μεγακλή ζωντάνεψε ο κόντρα τενόρος Νίκος Σπανός με το γνωστό ηδυπαθές τραγούδι του...].

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - Ήχοι ζωντανοί - του Γιάννη Σβώλου.


*Ρεπερτόριο

ΟΠΕΡΑ - ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ΡΟΛΟΙ

Convery, R. “Clara Schumann” (LUDWIG) [παγκόσμια πρεμιέρα]

Gluck, “Orfeo et Euridice”, (ORFEO)

Händel, “Oreste” (FILOTETE)

Händel, “Serse” (ARSAMENE)

Händel, “Tamerlano” (TAMERLANO)

Ligeti, “Le Grand Macabre” (PRINCE GO-GO)

Monteverdi, “L’ incoronazione di Poppea” (NERONE) [στα Αγγλικά]

Purcell, “Dido et Aeneas” (SPIRIT)

Soldier, D. “Naked Revolution” (LENIN)

Strauss, J. “Die Fledermaus” (ORLOFSKY)

Strauss, R. “Die Frau ohne Schatten” (HÜTER DER SCHWELLE)

Strauss, R. “Salome” (PAGE)

Vivaldi, “Giustino”(GIUSTINO)

Vivaldi, “Orlando furioso” (RUGGIERO)

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Debussy “Le martyre de Saint – Sebastien” (Jumeau I)

Kamarotos, D. “Proserpina” – μουσική μπαλέτου για κόντρα τενόρο και έγχορδα

ΟΡΑΤΟΡΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΝΤΑΤΕΣ (πλήρεις)

Bach, J.S., “Magnificat” (soprano 2)

Boccherini, “Stabat Mater”, v.1800

Caldara, A. “Vaticini di pace” (GIUSTIZIA)

Fiocco, “Lamentatio II”

Iribarren “Por aquel horizonte” (Cantada al Nacimiento)

Pergolesi “Stabat Mater” (alto)

Rosano, M. “Stabat Mater” για κόντρα τενόρο και έγχορδα

Scarlatti, A. “Stabat Mater” (alto)

Schütz, “Ihr Heiligen, lobsinget dem Herren” (Klein geistliches Konzert op.8, soprano 2)

Vivaldi, “Juditha triumphans” (HOLOFERNES)

Vivaldi, “Stabat Mater”

Zelenka, “Christe, eleison”

ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΚΑΝΤΑΤΕΣ (πλήρεις)

Bononcini, “Fuori di sua capanna”

Caldara, “Vicino a un rivoletto”

Caldara, “Lungi dal idol mio”

Händel, “Mi palpita il cor”

Legrenzi, “Che non fa, che non può”

Vivaldi, “Cessate, omai cessate”

Vivaldi, “Pianti, sospiri e dimandar mercede”

Vivaldi “All’ ombra di sospetto”

ΑΡΙΕΣ, ΚΑΝΤΣΟΝΕΤΕΣ, LIEDER, ΜΕΛΩΔΙΕΣ, ΡΟΜΑΝΤΣΕΣ

Bach, J.S.,
aria “Bereite dich, Zion” (“Weinachts-oratorium”)
aria “Erbarme Dich” (“Matthäus-Passion”)
aria “Leget euch” (Kantate N. )
aria “Die Obrigkeit ist Gottes Gabe” (Kantate N.119)

Bellini,
aria “Il fervido desiderio”
aria “Dolente imagine di Fille mia”
aria “Vaga luna, che inargenti”
aria “Ma rendi pur contento”

Broschi, R.
aria “Ombra fedele anch’ io”

Caccini
“Tu ch’ hai le penne, amore”
“Amarilli, mia bella”
“Amor, ch’ attendi”

Caldara
aria “Sebben, crudele”
aria “Selve amiche”

Campion,
ayre “Here she her sacred bower adorns”

Cesti
aria “Intorno all’ idol mio”

Dowland,
ayre “Come again, sweet love doth now invite”

Durant, G.
“Ma belle, si ton âme” (“airs de cour”)

Giordani, G.
aria “Caro mio ben”

Gluck
aria “O del mio dolce ardor”

Gounod, Ch.
“Sérénade”

Hahn, R.
“A Chloris”
“Infidelité”

Händel “Alcina”
aria “Verdi prati”

Händel “Giulio Cesare in Egitto”
aria “Va tacito e nascosto”
aria “Cara speme”
recit. + aria “Dal ondoso periglio… Aure, deh per pietà”

Händel “Partenope”
aria “Furibondo spira il vento”

Händel “Rinaldo”
aria “Cara sposa”
aria “Venti turbini”

Händel “Rodelinda”
aria “Dove sei, amato bene?”

Händel “L’ allegro, il moderato e il penseroso”
aria “Sometimes let gorgeous tragedy”

Händel “Messiah”
aria “But who may abide”
duet “He shall feed his flock”

Händel “Solomon”
aria “What though I trace”

Händel “Theodora”
aria “The raptur’d soul”
aria “Sweet rose and lilly”

Mahler
“Wer hat dies Liedlein erdacht?”

Mozart
– Lied “Abendempfindung”
– Lied “Das Lied der Trennung”
– Lied “Sehnsucht nach dem Frühling”
“Mitridate”, aria “Già dagli occhi” (FARNACE)
“Le nozze di Figaro”, aria “Voi, che sapete” (CHERUBINO)

Paisiello,
“Nel cor più non mi sento”

Pergolesi
“In coelestibus regnis” (μοτέττο)

Purcell
“The plaint”

Rachmaninoff
“Vocalise” op. 34, N. 14

Rossini
“Tancredi”, recit. + aria “Tu, che accendi… Di tanti palpiti”

Scarlatti, A.
“O cessate di piagarmi”

Schubert
Lied “Frühlingsglaube”
Lied “Auf dem Wasser zu singen”
Lied “Nacht und Träume”

Schumann
Lied “Im wunderschönen Monat Mai”
Lied “Aus mainen Tränen spriessen”
Lied “Die Rose, die Lilie”

Spanish Romances of the 16th century
- Cavallero, si a Francia ides (Anonymous)
- A las armas, Moriscote (B. Gonçález)
- Ya se sienta el rey Ramiro (L. de Narváez
- La mañana de Sant Joan (D. Pisador)

Vivaldi
duet “Laudamus te” (Gloria RV 589)

Wagner,
“Wesendonk - Lieder”, “N.1 : Der Engel”

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Arlen, H.
“Over the rainbow”

Hundley, R.
“Strings in the earth and air”
“Come ready and see me”
“Sweet Suffolk Owl”

Ives, Ch.
“Autumn”

Παλλάντιος, M.
“Το κοιμητήρι”

Rich, G.
“American Lullaby”

Sartoro, Cl.
“Luar de meu bem”

Vaughan – Williams, R.
“Orpheus with his lute”